عبدالرحیم نعمت الهی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا وبرنامه ریزی شهری-آمایش شهری
اسماعیل نصیری هندخاله - استادیارجغرافیاوبرنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور

واژه معماری بومی، نشانگر الگوهای فرهنگی ونمایش دهنده ی آداب ورسوم ،جنس اندیشه و رای، روحیه واحساسات ، سلیقه وهنر یک جامعه است.بنابراین در برپا نگه داشتن سنتهای گرانقدر فرهنگی وپایاکردن هویت ملی رل ونقش به سزایی ایفا می کند.حفظ ,نگهداری نشانه های فرهنگی،چه در پوشش ها،گفتارورفتار وچه درسبک معماری بیانگر اصالت ماست.در مقابل،بی اعتنایی به هربخش ازآثار شناسنامه ی ملی هرجامعه سبب می شودتا فرهنگ بیگانه آسان ترنفوذکند. رویدادهای قرن بیستم برشرایط اجتماعی، اقتصادی وفرهنگی،تاثیرات شگرفی داشته است.گسترش سریع جلوه های زندگی نو به جای زندگی بومی وسنتی درجامعه های انسانی و دگرگونیها درشیوه های معماری وساخت موجب گسترش بی حدو حساب زیستگاه های انسانی،نابودی جوامع سنتی روستایی وزمین های کشاورزی،مصرف بیش ازاندازه وتخریب بی رویه منابع طبیعی ورشدفزاینده آلودگی های هوا ومحیط زیست در شهرهای بزرگ شده ومیزان وترازی را که در روزگاری بسیارطولانی درجامعه سنتی،میان محیط انسانی ومحیط طبیعی برقراربوده، برهم زده است.این مقاله کوشش میکندتا در شناخت موشکافانه ی مبانی فرهنگی به کار رفته درمعماری بومی به عنوان کاری هرچندکوچک،در حوزه ساخت وسازکشور،زمینه سازی برای تدوین یک رونوشت ملی معماری همسوبا فرهنگ ایرانی باشد. هدف،راهنمایی معماری ایران به سوی یک معماری اصیل و باهویت خودمختار ومتکی برمیراث معماری گذشته خود است وبا احترام به گذشته ،ازسنت های آن درس می گیردوبه دنبال یافتن مفاهیمی ازفرهنگ ایرانی وبیان آن درقالب کالبد معماری باشد.

فرهنگ،معماری بومی، آداب و رسوم،فرهنگ ومعماری،معماری سنتی