تحلیلی بر تأثیر شاخص های افزایش آگاهی و اطلاع مردم در ارتقای مشارکت مردم در اجرای طرح های توانمندسازی (نمونه موردی محلات وکیل آباد و اسلام-آباد2 شهر ارومیه)

پس از پایان جنگ جهانی دوم، با شروع بازسازی اروپا و همچنین استقلال کشورهای تحت سلطه موج نوینی از توسعه آغاز گردید. بسیاری از اقداماتی که به نتیجه مطلوب نرسیده بود و بسیاری از الگوهای توسعه ارایه شده مورد تردید واقع گردید و همین امر موجب شد تا انتقادهای گسترده ای نسبت به عملکرد برنامه ریزان و مدیران شهری آغاز شود. از بنیادی ترین مسایل این زمینه عدم توجه به ابعاد اجتماعی توسعه بود. برنامه ریزی برای ساماندهی سکونتگاه های اسکان غیر رسمی نیز از تحولات فرآیند توسعه مستثنی نبوده است. تا قبل از 1970، رویکردهای موجود بر راه حل هایی دلالت می کرد که عمدتا بر سیاست تخریب این سکونت گاه ها و جابجایی اجباری ساکنان آنها مبتنی بود. یکی از طرح ها جهت کاهش اثرات منفی حاشیه نشین طرح های توانمندسازی است. به منظور اجرائی شدن طرح های توانمندسازی نیازمند برنامه ریزی گام به گام و راهبردی می باشیم که بدون مشارکت مردم این برنامه ریزی ها بی فایده و بی اساس است. در این تحقیق هدف آنست که به سنجش و ارزیابی اثرات افزایش آگاهی و اطلاع مردم در اجرائی شدن طرح های توانمندسازی در محلات وکیل آباد و اسلام آباد2 شهر ارومیه پرداخته شود. روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی بوده و از ابزار پرسشنامه و برداشت های میدانی جهت تحصیل اطلاعات لازم استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات و آزمون فرضیه نیز از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و جزئی و همچنین رگرسیون خطی بهره گرفته شده است. امروزه محلات وکیل آباد و اسلام آباد2 با مشکلاتی از قبیل اغتشاش در حرکت ، نازل بودن فعالیت، ناهنجاری های رفتار شهری ، اقتصادی نبودن بهره برداری از زمین شهری ، نبود فضاهای همگانی برای کنش های شهروندی، آلودگی های محیطی ، گذری بودن فضا، بی تمایلی برای تامل و ماندگاری و ... مواجه است.

Keywords:

آگاهی و اطلاع مردم , مشارکت , توانمندسازی , سکونتگاه های غیررسمی , وکیل آباد و اسلام آباد2