بررسی شاخصه های پایداری در معماری دستکند ایران(نمونه موردی روستاهای کندوان و میمند)

در معماری دستکند تلفیق پایداری بین کالبد مسکونی و رفتار انسان به عمل آمده، بدین معناکه بستر طبیعی زمین، نخستین نوع دسترسی ایجاد شده به فضاها و کاربرد آن از عوامل اساسی شکل دهنده این نوع معماری است. در این گونه معماری نوع بستر طبیعی و موقعیت آن و دخل و تصرف انسان به عنوان معیارهای تاثیرگذار قلمداد می گردند. معماری دستکند که در طی زمان های مختلف پاسخ گوی نیاز انسان ها بوده امروزه بسیار کمتر مورد توجه و بررسی قرار گرفته است. تکنیک های به کار رفته در این معماری در واقع بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در بر می گیرد. فرضیه عمومی پژوهش آن است که معماری دستکند ایران قابلیت های گسترده ای در ارائه راهکارهای استفاده از انرژی زمین دارد که می توان با متناظرسازی این شیوه های خلاقانه در معماری کنونی ایران، از آن ها در راستای حصول به معماری پایدار بهره جست. از این رو در این مقاله به بررسی معماری همساز با اقلیم و چگونگی ساختار روستاهای میمند و کندوان پرداخته می شود و پس از مقایسه تطبیقی این آثار، به بررسی نقش زمین و جایگاه توسعه پایدار در این روستاها پرداخته می شود. لذا روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات از طریق منابع اسنادی و برررسی نمونه های موردی و مقایسه بین آن ها صورت می پذیرد. محقق در این مقاله در جهت بررسی رویکردهای معماری پایدار است. شناخت هرچه بیشتر و بهتر معماری صخره ای این امکان را می دهد تا بتوان از مزایای آن استفاده نمود. در این مقاله نخست مروری اجمالی در مفهوم معماری پایدار و به تبع آن شاخص های محیطی، اجتماعی و اقتصادی این نوع معماری ارائه می گردد و پس از شرح ویژگی های اقلیمی و جغرافیایی روستاهای کندوان، میمند و به عنوان بستر اصلی مطالعه، با استفاده از نتایج به دست آمده ، به بررسی نقش شاخص های سه گانه پایداری در این روستاها پرداخته می شود. نتایج حاکی از آن است که یکپارچگی معماری در این دوروستای ارگانیک، یک پارچگی فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی را به همراه دارد.

Keywords:

معماری پایدار , معماری دستکند , اقلیم , میمند , کندوان