اصول طراحی همساز با اقلیم با رویکرد پایداری زیست محیطی نمونه ی موردی معماری بومی کرمانشاه

پرسش اصلی این پژوهش برگرفته از جستجو برای رسیدن به الگوهای معماری پایدار، بدین شرح است: چگونه می توان معماری همساز با اقلیم و بوم کرمانشاه را در طراحی پایدار به کار گرفت به نحوی که معماری را به سمت رسیدن به یک زیست محیط پایدار سوق دهد؟ هدف از این پژوهش یافتن الگوهای نوین طراحی و خلق فضاهای همساز با محیط زیست و فراهم کردن شرایط یک زندگی استاندارد با حداقل آلودگی های محیط زیست برای نسل حال و آینده است. یکی از نکات قابل توجه قرن حاضر در خصوص صرفه جویی در مصرف انرژی، راهکارهای جدید برای تامین زندگی مطلوب، بدون به خطر انداختن منابع نسل آینده و تاثیر آن بر اکوسیستم های گیاهی و جانوری است. دستیابی به حفاظت از انرژی های تجدیدناپذیر، کاهش استفاده از منابع زمین و تاثیر تخریب کم تر ساختمان ها بر محیط زیست از جمله مواردی است که در طراحی معماری باید به آن توجه ویژه ای مبذول داشت. بنابراین در این پژوهش با استفاده از گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و در بخشی به شکل میدانی (اطلاعات و عکسهای مربوط به کرمانشاه)، با تحلیل داده ها به روش کیفی، نتایج زیر به عنوان راهکارهای طراحی همساز با اقلیم در معماری بومی کرمانشاه به دست آمد: رعایت نسبت 30 به 70 فضای باز به بسته، استفاده از ایوان ستون دار در اضلاع جنوب، فرورفتگی (10 درصد از ارتفاع) درون زمین، استفاده از آجر و سنگ خارا در کف سازی و تیرهای چوبی درسقف، پنجره های کوچک سه تایی و پنج تایی در عمق دیوار و ...

Keywords:

طراحی همساز با اقلیم , معماری پایدار , زیست محیط پایدار , کرمانشاه