محمد حاتمی کوجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی نائین،
آرش اربابان اصفهانی - کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی نائین

افزایش روزافزون جمعیت و پیچیدگی مسائل شهری، کمبود منابع مالی و انسانی مناسب، گاه باعث می شود که شهرسازان فراموش کنند یا نتوانند این مقصود را به انجام برسانند که شهروندان در این هیاهوی زندگی، آلودگی، خستگی و این روزمرگی، نیاز به آرامش و مکث دارند. نیازی که گاهی در خانه و گاه در شهر به جستجوی آن می پردازند.انسانها در هر سن و شرایطی که باشند به آرامش، تفریح، سکون، تحرک، ارتباط بی دغدغه با دیگران و فضای سبز نیازمندند. بدون تردید ایجاد فضای سبز از دیرباز به لحاظ وابستگی خاص انسان به طبیعت مورد علاقه انسان بوده است. بنابر اسناد علمی و تاریخی مبدا زمین ارایی و طراحی منظر به ایرانیان نسبت داده شده است. سابقه ایجاد باغ در ایران باستان به حدود 5/4 قرن قیل از میلاد مسیح بر می گردد. احداث چهارباغ های معروف ایران که در زمان ساسانیان متداول گردید در واقع نوع تکامل یافته پردیس بود. به طور کلی فضای سبز به سه دسته فضای سبز عمومی، نیمه عمومی و خصوصی قابل تقسیم است که نوع مورد بررسی فضای سبز عمومی یا همان پارک ها از نوع محلی می باشد. در این مقاله سعی شده باتوجه به فضای سبز موجود در مشهد، با بررسی دو نمونه موردی از پارک های محلی راهبردهایی برای بهبود وضع موجود و پاسخگویی هر چه بهتر به نیاز شهروندان ارائه شود.

فضای سبز، معماری محیط، پارک محلی، اوقات فراغت