میلاد شمس دهکردی
افشین رئیسی دهکردی
سما صادقی

زمینه‎گرایی یکی از دیدگاههای رایج در معماری است که زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی - فرهنگی می‎پندارد. زمینه‎گرایی ابتدا به ابعاد صرفاً کالبدی توجه داشته است، اما به تدریج به ابعاد انسانی همچون فرهنگ و... گراییده و حوزه مطالعات خود را به وجوه اجتماعی - فرهنگی جامعه نیز گسترش داده است. در بحث از زمینه گرایی اینکه هر اثر معماری باید با بستر و زمینه ی خود که معماری در آن شکل می یابد، هماهنگ و سازگار باشد موضوعی اساسی است ، بنابراین طراح باید شناخت و درکی عمیق از بستر فرهنگی محیط به عنوان یکی از مهمترین ابعاد زمینه گرایی داشته باشد. زمینه گرایی و توجه به زمینه در معماری و شهرسازی به علت تأثیر بر جنبه های فرهنگی و اجتماعی شهرها و در نتیجه تولید سرمایه اجتماعی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. علاقه به ارزش‎های محلی و دلبستگی‎های مکانی واقعیتی است که هنوز بر اهمیت حفظ تفاوت ها و ویژگی‎های واحد هر فرهنگ تاکید می‎کند. چنین واقعیتی در زبان معماری به معماری زمینه گرا می تواند ترجمه شود.در این مقاله تلاش شده است تا با بیان مفاهیم زمینه گرایی و ابعاد آن به بررسی چگونگی پیشرفت آن در معماری از منظر فرهنگ با روش تحلیلی-توصیفی پرداخته شود و در نتیجه زمینه‎ای فراهم آید تا منجر به ارتقاء فرهنگ غنی مردم شود.

معماری، زمینه‎گرایی، فرهنگ