نقش معماری پایدار در طراحی مجموعه های اقامتی- رفاهی به منظور تقویت و ارتقاء صنعت گردشگری

دنیای امروز، عصر تعاملات فرهنگی و اجتماعی بین کشورها است. از آنجا که صنعت گردشگری در کشور ما به صورت هدفمند مطرح نبوده و از لحاظ فرهنگی نیازمند به ساخت بستر مناسب است می توان با ایجاد مراکز اقامتی- رفاهی این صنعت را در اقصی نقاط ایران رواج داد. پیشرفت و توسعه فناوری و تخصصی تر شدن علوم مختلف همچون معماری در کنار مسائل مربوط به محیط زیست از جمله عواملی هستند که بر تقویت صنعت توریسم تاثیر می گذارند. در دنیای امروز که پا به هزاره جدید گذاشته است، بی تردید صنعت گردشگری به صورت یکی از پایه های استوار سیستم جهانی در خواهد آمد. به دلیل زیرساخت های تکنولوژیکی- فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایجاد شده در قرن بیست و یکم، پدیده گردشگری یک واقعیت اجتناب ناپذیر در رفتار و عمل انسان برای ارضا شدن روح کنجکاو او خواهد بود. در حالی که عصر جدیدی از توریسم آغاز شده است و سیر تکاملی خود را می پیماید و با توجه به جاذبه های گردشگری، ظرفیت ها و امکانات مناسب در عرصه های مختلف، به راحتی می توان دریافت که مقام نود و پنجم در شرایط کنونی و رتبه یکصد و سی و هفتم در افق 2020 میلادی در میان 181 کشور جهان شایسته صنعت گردشگری ایران نیست. هدف از نگارش این مقاله، دستیابی به چگونگی تامین آسایش و آرامش گردشگر در محل اقامت، با استفاده از معماری پایدار می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش که با مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی به دست آمده، نشان می دهد که فرایند توسعه گردشگری در گرو تامین آسایش و آرامش گردشگر و توریسم در محل اسکان و اقامت وی می باشد.

Keywords:

معماری پایدار , مجموعه اقامتی- رفاهی , توریسم , صنعت گردشگری