دستیابی به تصمیم مقطوع با تعمیم مدل های چندمعیاره MCDM به تفکرات و اندیشه های معمار

سرنوشت بشر تابعی از تصمیم های پایان ناپذیری است که همواره انسان را به چالش فرا می خواند. درصد اقبال هر طرح یا عدم توفیق آن بسته به صحت و درستی تصمیم ها از دو بعد کمی و کیفی قابل ارزیابی است. در واقع نسبت بین تصمیم های صحیح در مقابل انتخاب های اشتباه سنجه ای پیش رو است بر آزمون مهراز. گاه انتخاب چنان دشوار و خطیر گشته که تصمیم گیرنده بر دوراهه ی مجهول به انکار صورت مسئله می پردازد. دنیای معماری مکرر شاهد نظرات و انتخاب های فاقد عنصر ترجیه(و حتی متضاد) بوده که جملگی استوار به دفاع مستدل یک تفکر است اما برهان قاطع غیرمخدوش تصویر نمی کند. این خدشه آنگاه متظاهر شود که تصمیم بهینه واحد است. در این پژوهش مفروض است: 1. تعمیم مدل های تصمیم گیری چندمعیاره به ملاحظات معماری موجب زدودن تردید هنگام طراحی می گردد. 2. مدل های تصمیم گیری MCDM موجب ارتقاء فرایند طراحی می گردد. 3. دستیابی به طرح های بهینه از طریق مدل های تصمیم گیری چند شاخصه و چند هدفه ممکن می باشد. لذا هدف این تحقیق تعمیم شیوه های متقن تصمیم گیری به اندیشه های معمار و ارائه راهکار برون رفت از تردید در تصمیم می باشد. بدین نظر ضمن استفاده از روش های تحلیلی- پژوهشی و ابزار مطالعات کتابخانه ای به تشریح فرایند تصمیم گیری چند معیاره MCDM و چگونگی گزینش و وزن دهی شاخص های مؤثر در تعیین گزینه برتر پرداخته و از تکنیک های AHP، ANP، SAW و آنتروپی نیز در آن بهره گرفته شده است. و از طریق تشکیل سوپرماتریس وزنی مطابق فرایند مشروح گزینه برتر و تصمیم مقطوع تحصیل گردیده است.

Keywords:

معماری , تصمیم در طراحی , مدل های چندمعیاره , MCDM , مدیریت تصمیم در پروژه