بررسی شاخصه های پایداری در خانه های سنتی دوره قاجار شهرتبریز

چند دهه از مطرح شدن معماری پایدار می گذرد و راهکارهای بسیاری توسط آن، برای حل بحران های معاصر ارائه شده است؛ اما پایداری در معماری طبق اصول از پیش تعیین شده اتفاق نمی افتد و فرآیندی پویا و همه جانبه است. لذا جهت تحقق کامل آن پرداختن به ویژگی های معماری بومی و سنتی از آن جهت که برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی به طور ماهرانه انعکاس می یابد، امری لازم و ضروری است. بنابراین جهت تحقق کامل پایداری، پرداختن به ویژگی های معماری بومی غیرقابل اجتناب به نظر می رسد. معماری بومی- سنتی تبریز بخصوص دوره قاجار حاوی بسیاری از ویژگیهای منحصر به فرد است که ضمن توجه به نیازهای زیباشناختی با ظرفیت های طبیعی و اکولوژیک بستر خود نیز منطبق است؛ تکنیک های بکار رفته در این معماری بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را دربر می گیرد و این الگوها توانسته اند پاسخگوی نیازهای کاربردی و محیطی در طول سالیان بسیار باشند. هدف از این مطالعه بررسی شاخصه های معماری پایدار در خانه های تاریخی تبریز با تأکید بر خانه های دوره قاجار با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی است، تا با بازشناسی اصول پایداری در معماری بومی و انطباق آنها با مفاهیم نوین پایداری به ارائه راهکارها و الگوهای کاربردی برای طراحی اقلیمی در منطقه با هدف صرفه جویی در مصرف انرژی و کاهش آلودگی هوا نائل گردیم.

Keywords:

معماری پایدار , هم ساز با اقلیم , خانه های سنتی , تبریز