مطالعه تطبیقی هنر منبت در شهرهای اصفهان و گلپایگان

این مقاله با مطالعه منبت به لحاظ ویژگی های فنی و هنری آغاز می شود و در قالب شیوه های منبت کاری در پنج گروه تخت، محدب ، مقعر، شبکه و حجم ادامه می یابد. این تقسیم بندی در تطبیق این هنر با فلزکاری ، نگارگری و گچبری صورت گرفته است. هنر منبت در دوران معاصر از فنون و نقوش متنوعی بهره گرفته و پیشینه فرهنگی ، هنری و اقلیمی در این مناطق بارز و آشکار است. در اصفهان نقش بومی و هویت ملی شامل طرح های صفوی و قاجاری و نیز به تبع توریستی بودن آن ، تأثیر جهانگردان درطول زمان انکارناپذیر است. در جوار آن ، عناصر ریز نقش گلپایگان با استفاده از عناصر محلی ، نقوش ساده و گیاهان استیلیزه شده بر زمینه بافت دار و گل ها با طراحی قاجاری و ابزاری ساده منبت شده اند. تنوع هنر منبت ایرانی در کنده کاری نرم، روان و ملیح آباده با گل سرخ ، گل نرگس و برگ بید که از نقوش اصلی این خطه است ، با شیوه نیش هم آوا شده است. در این مناطق نقوش ، شیوه های به کار گرفته شده ، ابزار، مصالح رایج و نوآوری ها دسته بندی شده و مورد بحث قرار گرفته است که عناصر مورد مطالعه در جداول جداگانه مقایسه می شود. با توجه به تک متغیربودن تحقیق ، سؤالات اصلی پیرامون سبکهای مختلف منبت کاری ، هماهنگی فرم و تکنیک و هم چنین اصالت طرح های هر منطقه است. روش کلی تحقیق توصیفی -تحلیلی بارویکردی کیفی است. شیوه های دست یابی به اطلاعات براساس مطالعات کتابخانه ای جمع آوری شده است.

Keywords:

هنرهای چوبی , منبت , اصفهان , گلپایگان