طراحی خانه آشنای کودک با رویکرد روانشناسی محیط

دوران کودکی موثرترین دوران زندگی انسان، و کودکان سرمایه های انسانی می باشند. در سال های اخیر به علت کمبود فضاهای مختص کودکان، بخش قابل توجهی از اوقات فراغت کودک به تماشای تلویزیون سپری می شود که نتیجه آن کاهش تحرک فیزیکی و عدم تعامل آن با محیط است. این در حالی است که تعامل محیطی در دوران خردسالی و دبستان لازمه رشد و شکوفایی توانایی های فیزیکی و شناختی او است و بر شکل گیری وجودی کودکان و رشد جسمی و روانی آنان تاثیر بسزایی دارد. طرح های محیطی، علاوه بر بزرگسالان، مخاطبان خردسال و تیز بینی دارد که بسیار بیشتر، از آنها تأثیر می پذیرند. اما کودکان دنیا را به صورتی کاملا متفاوت ادراک می کنند. این ادراک، تصویری از محیط را در ذهن کودک به وجود می آورد که با تصاویری که از محیط در ذهن بزرگسالان ایجاد می شود، تفاوت بنیادین دارد. برای آشنایی هرچه بیشتر کودکان با دنیاای اطرافشان تعلیم ایشان با توجه به روش های جدید آموزش، هدف اصلی این مقاله نزدیک شدن به فضای علمی مناسب بود و با توجه به روانشناسی محیطی که در برخورد با آن ابعاد مختلف جهان هستی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. هدف ایجاد فضاهایی بود که کودکان بتوانند جهان اطراف خویش را بهتر بشناسند. در این مقاله سعی شده با تأکید بر ایجاد محیطی از نظر روانشناسی است که : خود به عنوان یک عامل تعلیم دهنده در جریان آموزش مشارکت نموده و با شکل بخشیدن به روش ها و ساز و کارهای تدریس این جریان را تحت تأثیر خود قرار دهد. در پرتو آن کودک مستقل از بزرگسالان رشد کند و آزاد باشد که خود هر طور که می خواهد عمل کند و با آهنگ گام خود پیش برود. امکان فعالیتهای متنوع را برای کودک فراهم سازد و تمام حواس کودک را به کار گیرد و تقویت نماید. سازگار با جنبش و تحرک پایدار کودک باشد و سرشار از عوامل محرک و هیجان انگیز برای او باشد. توان ارتباط کودک با طبیعت و محیط زیست و کوشش آن را پرورش امکان شناسایی جهان هستی را در اختیار کودک قرار دهد.

Keywords:

کودک , روانشناسی کودک , روانشناسی محیطی