بررسی تیوباربیتوریک اسید اسانسهای زیره سیاه و ریحان در روغن سویا

اکسیداسیون در حین فراوری و ذخیره سازی، از علل عمده افت کیفیت در روغن ها و چربی هاست و باعث کاهش عمر نگهداری، ارزش تغذیه ای، کارایی و دلپذیری روغن و تولید طعم، رنگ و ترکیبات سمی می شود. در این پژوهش استفاده از اسانس زیره سیاه و ریحان به عنوان آنتی اکسیدان طبیعی مورد بررسی قرار گرفته شده است. اندازه گیری این شاخص با استفاده از بوتانول به عنوان حلال و در حضور معرف تیوباربیتوریک اسید در طول موج 530 نانومتر مطابق با استاندارد (Aocs، 2009، Cd 19- 90) انجام گرفت. به این ترتیب که ابتدا مقدار 50 تا 200 میلی گرم نمونه روغن در داخل بالن 25 میلی لیتری وزن شد، سپس با بوتانول به حجم رسانده شد و به طور کامل توسط همزن الکتریکی مخلوط شد. 5 میلی لیتر از محلول نمونه با 5 میلی لیتر محلول معرف مخلوط شده به مدت 120 دقیقه در حمام بخار با دمای 95 درجه سانتی گراد قرار گرفت. پس از اتمام این مدت، لوله های آزمایش حاوی نمونه با استفاده از جریان آب سرد به مدت 10 دقیقه سرد شدند. میزان جذب محلول در طول موج 530 نانومتر قرائت گردید. نتایج حاصل با استفاده از معادله زیر محاسبه شد: = عدد تیوباربیتوریک اسید (میلی گرم مالون آلدهید در کیلو گرم روغن) که در این رابطه A میزان جذب محلول مورد آزمایش و m وزن نمونه بر حسب گرم می باشد. این پژوهش نشان داد میزان عددتیوباربیتوریک اسید درتمامی تیمارها باگذشت زمان سیرصعودی داشته است. نمونه شاهد که فاقد هرگونه آنتی اکسیدان بود بیشترین افزایش را از نظر عددتیوباربیتوریک اسید داشت. بین غلظت های مختلف اسانس گیاه زیره سیاه با نسبت سه به یک ریحان، غلظت 100 میلی گرم در لیتر اسانس بیشترین کاهش سرعت اکسیداسیون را نشان داد. نتایج نشان می دهد اثر تیمار، زمان و اثرات متقابل تیمار و زمان روی اعداد تیوباربیتوریک اسید معنی دار (p<0.05) می باشد. در تمامی روزها تیمار شاهد بیشترین عدد تیوباربیتوریک اسید و تیمار حاوی BHT با غلظت 100 پی پی ام کمترین عدد تیوباربیتوریک اسید را دارا بود

Keywords:

آنتی اکسیدان , تیوباربیتوریک اسید , اسانس , زیره سیاه , ریحان