محمدحسین عمرانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران- سازه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نور
شکرالله بور - کارشناسی مهندسی عمران- عمران، دانشگاه مازندران
مسلم بور - کارشناسی ارشد مهندسی عمران- محیط زیست، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
گل نوش فلاح - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی ساریان ساری

توسعه پایدار، مفهوم جدیدی است ه پس از انقلاب صنعتی و معضلات ایجاد شده در رابطه با صنعتی شدن شهرها و از طریق پیوند بین ابعاد مختلف توسعه (اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی) شکل گرفته است. توسعه پایدار دارای رویکردی جامع، طبیعت گرا و انسان مدار و دربردارنده مفاهیم ارزشمندی در زمینه حفظ، ارتقاء و بهبود سلامت انسان ها و نظام های اکولوژیکی در بلند مدت و تأمین نیازهای بشری، بدون از بین بردن توانایی نسل های آتی است و رسیدن به پویایی اقتصادی، محیط زیست قابل زندگی و برابری اجتماعی از ابعاد مهم آن به شمار می آید. در این پژوهش به طور اخص به بررسی رابطه میان توسعه پایدار و محیط زیست پرداخته شده و روابط مثبت و منفی میان آنها مورد استنتاج قرار گرفته است و در نهایت اصول حاکم بر روابط میان توسعه پایدار و محیط زیست که شامل مواردی از قبیل محور بودن انسان، حق داشتن محیط زیست سالم، حفاظت و نگهداری از محیط زیست، حق بهره برداری از محیط زیست و توسعه، توأم بودن توسعه پایدار با حفاظت از محیط زیست، ضرورت رفع تعارض بین توسعه و ضرورت های حفاظت از محیط زیست، درنظر گرفتن منافع نسل حال و آینده به طور توأمان است، برشمرده شده اند.

توسعه پایدار، محیط زیست، اصول حاکم بر روابط