مروری بر مسایل و مفاهیم بومشناسی سیمای سرزمین

بومشناسی سیمای سرزمین یکی از جدیدترین شاخههای علم بومشناسی است که امکان یکپارچه سازی شاخه های مختلف علوم به منظور افزایش کارایی برنامهریزی سرزمین را فراهم کرده است و دانشی میان رشته ای است که علومی مانند بوم شناسی، جغرافیا، محیط زیست، معماری منظر و حتی علوم اجتماعی در ایجاد آن نقش دارد. به عبارتی بومشناسی علم مطالعه کنش متقابل موجود زنده با محیط اطراف و سیمای سرزمین عبارت است از چیدمانی با وسعت گسترده که بیشتر بوم سازگان های محلی و کاربریهای زمین بر آن تکرار شدهاند. از دیدگاه بومشناسی سیمای سرزمین پایداری مفهومی است که حفاظت و نگهداری از الگوهای مکانی پوشش زمین که از نظر بوم شناختی مفید هستند، وابستگی متقابل کاربری های اراضی و فرایندهای فضایی مانند تکهتکه شدگی زیستگاه و لزوم شناخت و حفظ وابستگی متقابل بین بوم سازگان ها و فرهنگ انسانی را در برمی گیرد. از آنجایی که هدف بوم شناسی سیمای سرزمین، حرکت در جهت پایداری، مدیریت و برنامهریزی الگوها و چیدمان مکانی سرزمین به منظور حفظ ساختار و عملکرد طبیعی سرزمین است در این مطالعه که به شیوه توصیفی - تحلیلی و بر پایه مطالعات کتابخانهای صورت گرفته است سعی شده است تا مسایل و مفاهیم کاربردی در این علم مورد بررسی قرار گیرد و کاربرد بومشناسی سیمای سرزمین در ارزیابی محیط زیست به عنوانی یکی از ابزارهای برنامهریزی محیط زیستی بررسی شود.

Keywords:

بوم شناسی سیمای سرزمین , ساختار سیمای سرزمین , فرایندهای سیمای سرزمین , چیدمان مکانی سرزمین , برنامه ریزی سرزمین