بررسی تطبیقی عرفان های نوظهور معنوی با آموزه های عرفان اسلامی

بعد از رنسانس و شروع اصلاحات در غرب فرقه های زیادی به وجود آمدند که به روش های مختلف می کوشیدند مردم را به خود جلب نمایند. اقبال گسترده ی معنویت و دین آوری و طرح مسائل و امور مرتبط با دین و معنویت نظیر هوش معنوی، سینمای معناگرا، روان درمانی معنوی و کتاب های معنوی و غیر این ها شاهد روی آوردن بشر به سوی معنویت است. مهم ترین علل گرایش به عرفان های نوظهور، از یک سو ارضای فطرت معنویت خواه و رفع بحران معنویت جهان معاصر و از سوی دیگر جذابیت های جنسی این عرفان ها و شیوه های بیانی آن هاست. عرفان های نوظهور ادعا می کنند برای پاسخگویی به فطرت معنویت خواه انسان و حل بحران معنویت عصر حاضر، ظهور کرده اند و توان حل مشکلات روحی، روانی و ارضای فطرت معنوی او را دارند؛ به این ترتیب مخاطبان بسیاری را به سوی خود جذب کرده اند. این عرفان ها از طرفی همراه با ارائه افکار، تئوری ها و عقاید باطل و فریبنده و بهره بردن از جذابیت های جنسی در اصول شان و بیان مفاهیمی مانند عشق، آزادی، روابط نامشروع و خلسه ی عرفانی سعی می کنند فطرت پاک مردم و خصوصاً جوانان را آلوده به هواهای نفسانی کرده و زمینه ی انحراف شان را فراهم کنند و از طرف دیگر برای ترویج افکار سکولار خود از شیوه ها و ابزارهایی مثل رمان، تمثیل، فیلم های معناگرا، موسیقی های ریتمیک و پر هیجان و ... استفاده می کنند و روز به روز هر چه بیش تر در بین مردم نفوذ کرده و سبب تزلزل عقاید آن ها شده و از عرفان حقیقی و اصیل اسلامی آنان را دور کرده اند.در حالی که عرفان اسلامی با شاخصه ها و ویژگی هایی که دارد توان پاسخ گویی به فطرت معنویت خواه انسان ها را داشته و آن ها را به آرامش حقیقی می رساند و نیز با استفاده از همان شگردها و شیوه های عرفان های نوظهور به راحتی می تواند زمینه ی ترویج مفاهیم خود و جلوگیری از نفوذ عرفان های نوظهور را در جامعه فراهم کند.

Keywords:

عرفان , عرفان نوظهور , معنویت , فطرت معنویت خواه , مدرنیسم , پست مدرنیسم