داوود یحیایی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر
فریده بهرامی - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته ی تاریخ وفلسفه آموزش و پرورش،دانشگاه آزاد اسلامی واحدبوشهر

از دوره تجدد و اوج گیری انسان مداری، متفکران و مربیان به اهمیت آموزش و پرورش در بهبود وضع بشر بیشتر پی بردند و ضمن انتقاد به آموزش و پرورش سنتی، بینش های جدیدی را در مورد هدف و روش آموزش و پرورش مطرح کردند. رفته رفته، بر این بیداری نسبت به اهمیت تعلیم و تربیت و توجه به عالم کودکی و نوجوانی افزوده شد و این نهضت در قرن هیجدهم به ظهور متفکر و مربی بزرگ ژان ژاک روسو منتهی شد. روسو به انتقاد آموزش و پرورش سنتی و وضع موجود برخاست و موجب تغییرات مهمی در آموزش و پرورش شد. او اعلام کرد که آموزش و پرورش باید با طبیعت محصلان سازگار باشد. پس از آن مربیان و مکاتب بزرگی پیدا شدند، از جمله نظام تربیتی پراگماتیسم که تقریباً نافذترین مکتب تربیتی قرن بیستم در جهان شمرده می شود. این فلسفه که پیشرو آن دیویی بود، توجه خود را بیشتر به دانش آموز معطوف می کند با این اعتقاد اساسی که ما در جریان زندگی یاد می گیریم و از یادگیری موضوع هایی که مورد استفاده نیستند، معذوریم. در این مقاله سعی بر آن شده است که ضمن ارائه ی برخی از مهم ترین مفاهیم تربیتی روسو، به عنوان کسی که اندیشه های او پایه و مایه ی نظریه های تربیتی فیلسوفان بعد از او مانند کانت و دیویی گردید، به معرفی آموزش و پرورش نوینی که دیویی در قرن بیستم پیشرو آن بوده است، بپردازیم.

روسو، طبیعت، تعلیم و تربیت، پراگماتیسم، دیویی، تجربه