پریچهر رضایی وداد - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری گرایش آمایش شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

هدف اصلی از نگارش مقاله حاضر بررسی میزان کارامدی اجتماعی طرح های نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهر در ناحیه ی منطقه 17 شهردار ی تهران می باشد. برای این منظور کارآمدی اجتماعی طرح های نوسازی و بهسازی با مطالعه کتب، مقالات متعدد و کسب نظر کارشناسان امر و با رویکردی ترکیبی تعریف عملیاتی گردیده و در این راستا چهار بعد(آموزش عمومی،شرایط تفریحی و اوقات فراغت شهروندان، شرایطامنیت فردی واجتماعی شرایط پیوستگی و تعلق مکانی تعیین گردید.جامعه آماری این تحقیق ،شهروندان ساکن در منطقه 17 شهرداری تهران می باشد که تعداد آنها 259857نفر براساس سرشماری نفوس و مسکن سال 1390 است. برای محاسبه حجم نمونه آماری از رابطه کوکران و روش نمونه گیری تصادفی طبقهای استفاده شده است. جهت تجز هی و تحلیل اطلاعات از روش توصیفی (با استفاده از درصد و نمودار)و آزمون ها یآمار ی استنباطی،آزمون یت تست (باتوجه به نوع متغیرها)به وسیله ی نرم افزار SPSS18 بکار گرفته شد. یافته های تحقیق نشان داد که ضریب معنیداری(sig (مربوط به ابعاد اجتماعی پایینتر از 5 درصد است همچنین خروجی آزمون تی تک نمونهای نشان میدهد که آماره تی مربوط به ابعاد آموزش عمومی،شرایط تفریحی و اوقات فراغت شهروندان، طیشرا یامن ت فردی و اجتماعی، طیشرا یپ وستگی و تعلق مکانی به ترتیب برابر«145.3 «،» 981.2 «،» 942.3» و» 356.4 «میباشد. لذا می توان نتایج نمونه را به جامعه مورد نظر تعمیم داده و استنباط نمود که مجموعه اقدامات صورت گرفته در خصوص ابعاد اجتماعی طرحهای نوسازی و بهسازی در شرایط مطلوبی قرار داشته و لذا از کارآیی نسبتا کافی برخوردار بوده اند.

نوسازی، بهسازی، بافت فرسوده، کارآیی طرح های نوسازی و بهسازی، منطقه 17 شهرداری تهران