ارزیابی میزان تأثیر ات شاخص های زیست محیطی ، بر تاب آوری شهری بر طبق چارچوب اجرایی هیوگو(مورد مطالعه: کلان شهر اهواز)

رشد شهرنشینی، برنامه ریزی های نا مناسب شهرها و نحوه ی نادرست تقابل انسان ها با طبیعت، باعث شده شهرها با چالش ها و بحران های گوناگون مواجه شوند. برای مقابله با بحران ها ابتدا فرایند مدیریت بحران در دنیا شکل گرفته، ولی با مشاهده بحران هایی که امکان پیش بینی آنها ممکن نبود، بحث تاب آور ساختن جوامع در جهان مطرح شد. تاب آور ساختن شهرها تأکیدی ویژه بر افزایش تحمل جوامع شهری نسبت به هرگونه بحران(طبیعی، تکنولوژی، اجتماعی وسیاسی) را دارد. از آنجا که خدمات اکوسیستم ها در شهر اصلی ترین عامل زیست پذیر بودن یک شهر هستند ، بحث تاب آور ساختن آنها با وجود تعاملات انسانی از اهمیت زیادی برخوردار است. بدین منظور تاب آور ساختن محیط زیست شهرها به عنوان مهمترین شاخص تاب آوری ، در ابتدای مسیر، بستری مناسب را جهت تاب آورساختن شاخص های دیگر تاب آوری و همچنین روند توسعه پایدار میسر می گرداند . در این پژوهش به منظور شناسایی شاخص های زیست محیطی تاب آور طبق چارچوب هیوگو از ده اصل معرفی شده در کنفرانس هیوگو برای تاب آور ساختن شهرها ، استفاده شده است. اصل 8 در بین اصول مبین تاب آوری محیطی و دارای دو مؤلفه ی، حفاظت از کلیه اکوسیستم ها و انطباق پذیری می باشد . با توجه به مصاحبه های صورت گرفته از متخصصین در حوزه محیط زیست شهری اهواز 18 شاخص زیست محیطی دارای اهمیت درتاب آوری شهرشناسایی شده و همچنین با ارزیابی میزان اثر ات آنها بر تاب آوری شهر، در قالب یک پرسشنامه طبق نظر متخصصین، شاخصهای کیفیت هوا، کیفیت آب وامنیت غذایی به ترتیب ؤم ثرترینشاخصهای محیطزیستی درتابآوری شهرمحسوب .می شوند و بدین جهت باید در برنامه ریزی شهری در اولویت قرار بگیرند.

Keywords:

تاب آوری , شاخص های زیست محیطی , بحران , توسعه پایدار , اهواز