ارتقاء کیفیت فضای شهری با تاکید بر فضاهای خلاق پیاده مدار نمونه موردی خیابان شیرازی حدفاصل چهارراه شهدا تا حرم مطهر رضوی

مسیرهای پیاده یا پیاده راهها جزئی از فضاهای عمومی شهری است که امروزه بدلیل تأکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسائل مختلف آن و غفلت از ساماندهی و برنامه ریزی برای حرکت پیاده و نیز به لحاظ برقراریارتباط فضایی بین عملکردهای شهری و تقویت روابط اجتماعی، در بین برنامه ریزان، طراحان شهری و نیز شهروندان حائز اهمیت می باشد و ایجاد گرایشی نوین در شهرسازی معاصر، تحت عنوان جنبش پیاده گستری،گسترش فضاهای پیاده یا برنامه ریزی پیاده را به همراه داشته است. به هر حال واقعیت این است که تاکنون معابر پیاده در ایران نه به عنوان بخشی مستقل از فضای شهری بلکه به منزله تابعی از حرکت سواره به شمار رفته وبرنامه ریزی برای ماشین همواره بر برنامه ریزی برای انسان مقدم بوده است مقاله حاضر از حیث نظری و روششناسی برتحلیلی-توصیفی در سطح کلان و راهبردی به منظور بررسی ایده ای جدید مبنی بر ایجاد شرایطی به منظور ارتقاء کمی و کیفی محیط و کالبد شهری، افزایش ارتباطات و تعاملات اجتماعی افراد با یکدیگر در محیطی امن و سالم، رفع آلودگیهای زیست محیطی و مهمتر از همه احترام به هویتعابر پیاده به عنوان جزئی مهم از سیستم حمل و نقل شهری در قالب بستر کالبدی مناسب است. بدین منظور خیابان شیرازی شهر مشهد برای بررسی میدانی انتخاب شده و در نهایت در راستای موضوع پیشنهاد ایجاد مسیرهای خاص حرکت پیاده و فضاهای مکث در شبکه معابر با توجه به پیامدهای رشد و توسعه شهرها و افزایش تراکم وسایل نقلیه موتوری ازطریق جداسازی ترافیک سواره و پیاده، در جهت بهبود کیفیت فضاهای شهری مطرح شده است

Keywords:

جنبش پیاده گستری , برنامه ریزی پیاده , جدا سازی ترافیک پیاده , کالبد شهر