پاکزاد آزادخانی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه باختر ایلام، ایران.
سمیه سادات سجادی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد واحد سمنان، ایران

شهر پدیدهای پویا و قابل تغییر است که بر اساس میزان تحولات وارده و انطباق فرایندهای درونی خود با آن، جریان توسعه را طی میکند، این امر میطلبد الگوی تصمیمگیری منعطف و مؤثری نیز برای هدایت نیروهای شکل دهنده آن مورد استفاده قرار گیرد. کاهشکارایی هر پدیده و عدم رسیدگی به آن، ضرورت نگهداری و تجدید حیات و رفع فرسودگی آن را در پی دارد. هنگامی که حیات شهری درمحدوده ای از شهر به هر علتی رو به رکود می گذارد و کوششی جهت رونق مجدد آن صورت نمی گیرد بافت شهری آن محدوده در روند فرسودگی قرار می گیرد یکی از زمینههای قابل اشاره در این خصوص فرایند نوسازی و بازسازی شهر است که بیانگر تمایل ساکنین از یکسو به احیای محیطهای سکونتی خود و از سویی دیگر تمایلات سرمایهگذاری آنها را نشان میدهد منطقه 31 تهران و به طور محدودترمحله اسدی تهران نیز یکی از محله هایی است که دارای بافت فرسوده ای می باشد که بدلیل قدمت زیاد بافتهای فرسوده شهری در آن و عدم تطابق کاربریها وسازگاری آنها در کنار مامنی که برای کجروان اجتماعی ساخته باعث تشدید روند فرسودگی و معضلات شده است.این پژوهش با هدف نقش مشارکت مردمی در بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده )مطالعه موردی: محله اسدی منطقه 31 تهران(، انجامگرفت. روش تحقیق این پژوهش توصیفی تحلیلی میباشد. اطلاعات به صورت کتابخانهای و میدانی گردآوری شده و از تحلیلهای آماری - به منظور بررسی استفاده شده است. یافتههای پژوهش حاکی از آن است که بین وضعیت اجتماعی اقتصادی و مشارکت ساکنین محله در - اصلاح بافتهای فرسوده و بین وجود کاربریهای ناسازگار همجوار مسکونی و ریزدانگی آنها در محله اسدی و عدم احساس تعلق ساکنان رابطه معنیداری وجود دارد

بافت فرسوده مشارکت مردمی نوسازی بهسازی