مانا صالحی - دانشجوی کارشناسی ارشد تکنولوژی معماری , دانشگاه آزادبین المللی جلفا , تبریز
جواد عبدالحسینی - استادیار دانشگاه ارومیه
ارسطو ارمغانی - استادیار دانشگاه تبریز

بررسیهای روانشناسی نشان می دهد که انسان درون زمین احساس امنیت بیشتری دارد تا روی آن ، با توجه به این مطلب می توان گفت که خندق یا گودال تجسم معمارانه واژه ی « ترس » است. در قرون وسطی، انسان برای مقابله با خطر، خود را پشت دیوارهایی با پوششی مشابه پوشش زمین مخفی می کند. در آن دوران، خطر قابل پیش بینی بود، حداقل این اطمینان وجود داشت که محدوده خطر، روی سطح زمین است و فقط جهت آن نامشخص بود، اما امروزه با پیشرفت تکنولوژی ، محدوده خطر فراتر رفته: روی زمین، زیر زمین و حتی آسمان ! این مساله منجر به پیدایش سیاستهای جدید در توسعه شهرها گردیده است . مردم در زیر زمین احساس امنیت بیشتری دارند چرا که از دید دشمن پنهان هستند. با توجه به این مسایل و در نظر گرفتن نیازها، شهرهای زیر زمینی خلق شدند نه تنها منطبق با خطرات امروز بلکه با در نظر گرفتن نیازهای آینده . همچنین ، رفتن به زیرزمین نوعی راه نجات بود. این امر در دنیای مدرن امروزی هم مصداق دارد اگر چه جنبه تجمل گرایی آن غالب بر جنبه نیاز است. آنجا مسأله نیاز مطرح است که کمبود فضا به عنوان ابتدایی ترین انگیزه وجود دارد، اما در معماری زیر زمینی ، تجمل گرایی در فرمها و مدلهای گوناگون ، واضح و آشکار است : از مراکز خرید تا سینماها ، از پایگاههای صنعتی تا موزه ها و ایستگاههای متروی تجملی

فضای زیرزمینی,پناهگاه,امنیت,کمبود فضا,مقابله با خطر