شیما همایی - دانشجو آموخته کارشناس ارشد طراحی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، گروه معماری و شهرسازی، قزوین، ایران
اسماعیل صالحی - دانشیار، دانشگاه تهران، دانشکده محیط زیست، گروه آموزش و برنامه ریزی محیط زیست، تهران، ایران

لبه های آبهای درون شهری یکی از غنیترین حیات های شهری هستند که دارای نقش ارتباطی و اقتصادی و عامل توسعه شهری وقسمتی عمده از زیر ساختهای سبز شهری بوده و همواره به عنوان یک اکوسیستم مورد توجه مسؤولین شهرهای مختلف برای ارتقاء سطحکیفی فضاهای همجوار با لبه آب می باشند.توسعه و رشد پرشتاب شهرها، موجب ایجاد تغییراتی در سازمان سنتی شهرها شده است. بدین ترتیب ساختار شهرهای تاریخی که اغلبهماهنگ با بستر طبیعی شکل می گرفته اند، دگرگون شده به طوری که بسیاری از رودخانه های شهری و حرایم آنها به مکان های بازماندهشهری و رو به زوال محیط زیستی تبدیل شده اند.با این رویکرد هدف اصلی تحقیق حاضر تحلیل و شناخت رودخانه آبشوران و ارائه راهکارهایی برای ارتقاء کیفیت زیست محیطی در فرایندبهبود کیفیت محیط موجود و احیا روش های پایداری می باشد، که در این راستا رودخانه آبشوران از حد فاصل پل دلگشا تا پل چوبی موردمطالعه قرار گرفته است. روش تحقیق در پژوهش حاضر، بر اساس مشاهده میدانی و پیمایش محیطی و تحلیل و مقایسه و مرور الگوها ومعیارهای طراحی اکولوژیکی در سطح ملی و بین المللی بوده و در بخش شناخت وضع موجود، روش تحلیلی توصیفی و مبتنی بر سنجشمعیارها به شکل کیفی خواهد بود و گردآوری اطلاعات نیز به صورت اسنادی و میدانی انجام شده است و نهایتاً شرایط و اقدامات لازم برایطراحی لبه رودخانه مورد بحث قرار گرفته و به استفاده از روشهای مدیریت سیلاب مطابق با الگوهای مستخرج شده از تجربیات ملی وجهانی پرداخته شده است.

پایداری لبه رودخانه، احیای اکولوژیکی، مدیریت سیلاب، تجربیات ملی و جهانی، رودخانه آبشوران