مهدی اشلقی - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه زنجان
صدیف اسلامی پریخانی - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه زنجان

زمینه: مدیریت شهر با عنایت به رشد سریع جمعیت و افزایش روزافزون استفاده از منابع زمین از یک طرف؛ و حفظ و نگهداری و احیامنابع و محیط زیست از طرف دیگر که ظاهراً دو مقوله متضاد می باشند، نیاز روزافزون به برنامه ریزی و مدیریت قوی در سطوح محلی،شهری، ناحیه ای، منطقه ای، و جهانی را طلب می نماید، این مدیریت بدون استفاده از پشتیبانی اطلاعات، ابزار، روش های علمی قدرتمندو به روز، نمی تواند مسئولیت سنگین خود را به انجام رساند، بنابراین نوعی رویکرد هماهنگ و یکپارچه را نسبت به مسائل شهری درکشورهای در حال توسعه به خصوصا در ایران را ضروری می سازد.هدف: هدف مقاله حاضر در جهت تشریح و تحلیل رابطه تنگاتنگ میان برنامه ریزی شهری و مدیریت شهری در جهت ایجاد شهر پایدارمی باشد. در تعریف جدید توسعه پایدار، نقش مدیریت و برنامه ریزی شهری در کاهش نا هماهنگی های فضایی اجتماعی جامعهشهری اهمیت ویژه ای یافته است. بنابراین، با افزایش میزان شهرنشینی و با ظهور کلانشهرهای میلیونی در ایران، برنامه ریزی و مدیریتخاص شهری را در سطوح فضایی آن طلب می کند.روش پژوهش:روش پژوهش مقاله نیز «توصیفی- تحلیلی» می باشد. نوع داده ها کیفی و برای جمع آوری داده ها و اطلاعات نیز از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. همچنین برای تحلیل داده ها و اطلاعات از روش تحلیل کیفی استفاده شده است.یافته ها: برآوردها نشان می دهد که 80 % از داده های مورد استفاده مدیران و تصمیم گیرندگان، به لحاظ جغرافیایی با همدیگر مرتبط اند.نظریه پردازان علوم شهری برای باورند که توفیق برنامه های شهری جدید در گرو حل مشکلات مدیریت در عرصه آن است. توجه داشتهباشیم که «علم» و بالاتر از آن «تجربه» چه درس هایی به ما می آموزند. نتیجه گیری: برنامه ریزی شهری در خلا انجام نمی پذیرد؛ بلکه اغلب توسط بخشی از سازمان های حکومت محلی صورت می گیرد.پس نقش سازمان ها و به ویژه مدیریت ذیصلاح و کارآمد در آنها غیر قابل چشم پوشی و تعیین کننده است، یعنی بدون وجود سازمانهایی با مدیریت کارآمد و مجرب، برنامه ریزی شهری نمی تواند کامیاب گردد.

برنامه ریزی شهری، مدیریت پایدار، توسعه پایدار شهری، زندگی شهری