هویت و معماری مجتمع مسکونی

هویت در معماری مسکن جزیی مهم از عوامل کالبدی است که در تعلق ساکنان به سکونتگاه اثر می گذارد، در این راستا مفهوم مکان حائز اهمیت می شود. با وجود این که توسعه تکنولوژی ارتباطات به نوعی باعث کم شدن اهمیت «مکان» شده ولی همچنان بسیاری از ارزش های انسانی، عاطفی و هویتی فرد در گرو مکان است. در این میان، مسکن مهمترین مکان درزندگی انسانی و مکان آرامش و سکونت انسان است، مسکن به دو جزء اصلی «خانه» و «امتداد خانه» تقسیم می شو. بارزترین مشخصه خانه، مفهوم «آرامش» است. خانه در سه قالب «هویت»، «خانواده» و «خانه دنیایی کامل» بررسی می شود. «امتداد خانه» بعنوان بستری برای گسترش احساس تعلق فرد به محیط پیرامونی خانه مطرح می شود. هدف شناسایی قابلیت های امتداد خانه در یک توسعه «خانه مرکز» است. در ابتدا «بعد مکان» مطرح می شود که با ازدیاد آن از میزان این احساس کاسته می شود. مهمترین ابزار در تحلیل قابلیت های محیط، بحث قلمروها است. مشخصه ای از قلمرو که در اینجامدنظر است، بحث «تخصیص فضا» یعنی تعلق فضا به افرادی مشخص می باشد. افراد نسبت به قلمرو به دو گروه افراد می شوند: افراد متعلق به قلمرو و افراد «بیگانه». سلسله مراتب قلمروها نیز حائز اهمیت است، چرا که باعث گسترش منطقی احساس تعلق از خانه (مرکز) به امتداد خانه می گردد. بدین ترتیب میان هویت و مسکن رابطه متقابل وجود دارد هم هویت بر مسکن و ساخت مجتمع مسکونی تأثیر می گذارد و هم ساختمان مجتمع مسکونی و تعامل اجتماعی و نظارت بر آن بر هویت ساکنان مجتمع مسکونی تأثیر می گذارد. در این پژوهش تلاش شده تا تأثیرات متقابل مسکن و هویت مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

هویت , قلمرو , خانه , امتداد خانه , فضای سبز , تراس