استفاده از شاخص های گیاهی جهت بررسی آسیب پذیری استان خراسان رضوی به بیابان زایی

بیابان زایی، تخریب زمین در مناطق خشک، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب در نتیجه ی عوامل مختلفی از قبیل تغییرات اقلیمی و فعالیت های انسانی تعریف می شود. آشکارسازی و پایش تغییرات پوشش گیاهی، به عنوان یک عامل حیاتی در ارزیابی بیابان زایی، اولین گام اساسی در شناخت نیروهای محرک و ارزیابی مکانیسم تغییرات سرزمین می باشد و در این فرآیند، تولید مستمر نقشه هایی با دقت مطلوب از عناصر مختلف سرزمین، یکی از ابزارهای مهم نظارت عرصه های منابع طبیعی و محیط زیست است. به دلیل محدودیت موجود در اخذ و تهیه تصاویر ماهواره ای از مناطق وسیع در محدوده ی زمانی مشخص، به ناچار ممکن است موزائیکی از تصاویر تهیه شده در زمان های مختلف برای تهیه نقشه پوشش گیاهی یکپارچه مورد استفاده قرار گیرد. در این تحقیق به منظور پایش تغییرات پوشش گیاهی جهت بررسی آسیب پذیری استان خراسان رضوی به بیابان زایی فرض بر این است که با تحلیل سری های زمانی بلند مدت داده های ماهواره ای می توان چنین تغییراتی را پایش نمود. لذا در این تحقیق، پروفیل تغییرات پوشش گیاهی با استفاده از محصول MOD13Q1 سنجنده مودیس و محاسبه شاخص EVI در 4 دوره ی زمانی 2001، 205، 2009 و 2013 مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که شاخص پوشش گیاهی EVI در طول دوره ی زمانی 2001 تا 2005 با بیشینه و کمینه به ترتیب 0/6 و 0 در سال 2001 و برای سال 2005، 0/8 و 0، بیشترین تغییر و در نتیجه احتمال بیشترین اسیب پذیری به بیابان زایی را دارا بوده است.

Keywords:

تغییرا پوش گیاهی , سنج از دور , شاخص EVI , بیابان زایی