سیدمحمد شبیری - دانشیار گروه آموزش محیطزیست، دانشگاه پیام نور تهران
زهرا همتی - دانشجوی دکتری آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران

درحالیکه وضعیت محیط زیستی کشور ایران به سرعت به مرحلهبحران رسیده، رفتارهای حامی محیط زیست همانند جوامع غربی،متناسب با عمق فاجعه شکل نگرفته است. امروزه بسیاری ازدانشمندان، سازمان ها و مردم نگران در سراسر جهان فراخوان هاییبرای تغییر فوری فرهنگ و رفتار انسانی سازگار با محیط زیست باتاکید بر آموزش ارائه کرده اند. آنها بر این باورند که مهمترین هدفآموزش محیط زیستی، اصلاح رفتار و فعالیت های مرتبط با محیط زیست می باشد. پژوهش حاضر بر آن است تا رفتار و آموزشمحیط زیستی و رابطه بین آنها را بررری کند. در این پژوهش 402نفر از شهروندان شیراز به صورت پیمایشی و با نمونه گیری خوشه ایمورد مطالعه قرار گرفته اند. یافته ها نشان می دهد که رفتارهای حامیمحیط زیست در حد نسبتا متوسط و آموزش محیط زیستی در حدمتوسط به پایین است. نتایج حاکی از آن است که رابطه بین آموزشمحیط زیستی و رفتار محیط زیستی معنادار نمی باشد. عدم ارتباط ایندو متغیر می تواند دلایل مختلفی چون نامطلوب بودن وضعیت موجود شیوه های آموزش محیط زیستی، استاندارد نبودن شاخص ونحوه سنجش آن و ... داشته باشد.

رفتار محیط زیستی، آموزش محیط زیستی، آگاهی، محیط زیست، انسان