ستاره خانبان - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
علی نوازنی - دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

سده بیست و یکم را می توان تجلیگاه قدرت نمایی سازمان های بین المللی به عنوان بازیگران فرا دولتی دانست که از قدرت عملیاتی بالایی برخوردارند. سازمان ملل متحد که نتیجه و ثمره دو جنگ جهانی به شمار می آید، اکنون با بهره گیری از ارکان و سازمان های تخصصی زیرمجموعه خود، در عرصه بین المللی به طرق مختلف، ابعاد قدرت خود را به منصه ظهور می گذارد. در منشور این سازمان که به اعضای تمامی دولت های عضو رسیده است، شورای امنیت حافظ صلح و امنیت بین المللی به شمار آمده و انجام اقدامات باز دارنده و ایذایی از جمله مسئولیت ها و وظایف آن به شمار می آید. جمهوری اسلامی ایران نیز پس از وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، خود را متعهد به تبعیت از احکام و حقوق بین الملل نموده است که التزام عملی به قواعد حاکم بر نظام بین الملل نیز از جمله این احکام می باشد. سئوال اصلی این مقاله این است که عملکرد سیاست خارجی دولت های احمدی نژاد و روحانی در قبال قطعنامه های سازمان ملل متحد چگونه بوده است ؟ فرضیه مورد بررسی چنین طرح می شود که احمدی نژاد اعتقادی به این قطعنامه ها نداشت و عمدتاً در دوره وی تلاش جدی برای رفع این قطعنامه ها صورت نگرفت. از سوی دیگر روحانی ضمن توجه و دقت عمل به این قطعنامه ها، برای رفع این قطعنامه ها از طریق گفت و گو و دیپلماسی هوشمندانه اقدام می نماید. این مقاله از روش توصیفی - تحلیلی و همچنین منابع کتابخانه ای و اینترنتی در جمع آوری اطلاعات بهره جسته است.

سازمان ملل متحد، قطعنامه، سیاست خارجی، احمدی نژاد، روحانی