اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر افسردگی و امید به زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت نوع (ب)

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر افسردگی، امید به زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت نوع (ب) انجام شد. روشکار : جامعه ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل بیماران 25 - 40 ساله مبتلا به هپاتیت نوع ب در سطح شهر مشهددر سال 1391 می باشند،که دارای همبودی اختلال افسردگی (بر اساس ملاک های DSM-IV-TR ) ومیزان پایین امید به زندگی(بر طبق نمرات آزمون امیدواری اشنایدر) بوده است. از بین جامعه آماری تعداد 28 نفر بصورت نمونه گیری مبتنی بر هدف ودسترس انتخاب و بصورت تصادفی به دو گروه 14 نفری آزمایش وکنترل تقسیم شدند.سپس گروههای آزمون به مدت 3 ماه ، هر هفته یک جلسه 2 ساعتی تحت درمان درمان شناختی- رفتاری قرار گرفتند و گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکرد .بعد از اتمام دوره، جهت بررسی میزان تغییر در امید به زندگی و میزان افسردگی، مجددا آزمونهای مذکور به عنوان پسآزمون در همه افراد اجرا گردید .داده ها با کمک نرم افزار SPSS نسخه 19 ، آمار توصیفی، تحلیل کوواریانستحلیل گردیدند. یافته ها : تحلیل آزمون کوواریانسنشان داد که گروه درمانی شناختی رفتاری ،در افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت نوع ب درسطح (p<0/01) معنادار بوده است .هر چند گروه درمانی شناختی رفتاری برروی افسردگی بیماران مبتلا به هپاتیت نوع (ب) اثربخش بوده است اما این اثربخشی از لحاظ آماری معنادار نبود است . نتیجه گیری : گروه درمانی شناختی رفتاری به عنوان یکرویکرد درمانی می تواند در افزایشامید به زندگی موثر باشد.