تعیین ارزش غذایی بوته گوجه فرنگی (شاخ و برگ) با نسبتهای مختلف ملاس و استفاده از آن در تغذیه بزغاله های پرواری

این پژوهش طی دو مرحله، به من ظور تعیین ارزش غذایی بوته گوجه فرنگی و مناسب ترین میزان مصرف ملاس جهت خوش خوراکی آن در تغذیه بزغاله های پرواری، انجام شد . ابتدا پس از تجزیه شیمیایی بوته، قابلیت هضم ظاهری آن با صفر 10،5 و 15% ملاس تعیین شد . مرحله دوم با 32 رأس بزغاله در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و هر تکرار با 2 واحد آزمایشی انجام شد . جیره تیمارها دارای بوته گوجه فرنگی با درصدهای فوق الذکر ملاس بود . نتایج نشان داد که ضرایب قابلیت هضم ظاهری بوته گوجه فرنگی با 15 % ملاس نسبت به دیگر تیمارها بیشتر بوده و در مورد ماده خشک و انرژی خام اختلاف معنی داری با دیگر تیمارها داشت (0/05>P) طبق نتایج آزمایش پرواربندی، بین خوراک مصرفی روزانه و افزایش وزن روزانه بزغاله های تیمارها اختلاف معنی داری وجود نداشت (0/05>P) همچنین ضریب تبدیل غذایی جیره های دارای بوته به همراه 15 و 10% ملاس از سایر جیره ها بهتر بوده و تفاوت معنی داری با آنها داشتند (0/05>P) . بطور کلی می توان نتیجه گرفت که از بوته گوجه فرنگی در جیره بزغاله های پرواری می توان استفاده نمود و به ترتیب افزودن 15 و 10% ملاس به آن، بهتر از افزودن 5% ویا اضافه نکردن آن می باشد.