اسماعیل برقی - دانشجوی دکتری روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز

آموزش حرفه ای به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از آموزش و پرورش استثنایی ، یکی از شاخص های رشد و توسعه این نظام است. در سطح بین المللی، توجه به این آموزش ها به دلیل استقلال نسبی و مشارکت کامل دانش آموزان استثنایی در آینده ،مطرح بوده و مورد تأکید بسیار قرار می گیرد. در این مقاله سعی می شود که آموزش حرفه ای دانش آموزان استثنایی در کشور به روش توصیفی تبیین شده و توضیح نظام دار ، عینی و دقیقی از وضعیت موجود با استفاده از آمار و ارقام ارایه شود. همچنین با بررسی اسناد بالا دستی میزان توجه قانون گذاران به این موض وع را مشخص می سازد و چشم انداز این رویکرد آموزشی را به روشنی ترسیم می کند. سند تحول بنیادین ، برنامه درسی ملی ، اساسنامه سازمان آموزش و پرورش استثنایی به عنوان اسناد بالادستی مورد بررسی قرار می گیرد و بر مبنای آنها وضعیت موجود آموزش حرفه ای تبیین می شود. تاریخچه آموزش حرفه ای در گروه های مختلف استثنایی، تعاریف آموزش و توان بخشی حرفه ای و ساختار آموزشی نیز تشریح می شود و آمار دانش آموزان تحت پوشش مشخص و سپس چالش های پیش رو مطرح می شود. آنچه وضعیت موجود نشان می دهد این است که طی سال های اخیر از بعد کمی اقدامات خوبی صورت گرفته ، پوشش تحصیلی و تعداد مراکز افزایش چشمگیری داشته است، از ب عد تدوین قوانین و سیاست گذاری نیز توفیقات خوبی حاصل شده است، لکن هم در بعد کمی و هم در بعد کیفی باید اقدامات بسیاری را انجام داد تا همه کودکان و نوجوانان استثنایی بتوانند با توجه به استعدادها ، توانایی ها و محدودیت های خویش از آموزش های حرفه ای برخوردار شوند و بر مبنای آن از زندگی مستقلی در آینده برخوردار باشند و استقلال نسبی خود را به دست آورند.

آموزش حرفه ای ، توان بخشی حرفه ای، آموزش و پرورش استثنایی