مریم پوررحیمی - دانشجوی دکترای روانشناسی،دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات اهواز
سمیرا انتظاری - کارشناسی ارشد روانشناسی ،دانشگاه آزاد ساوه
عبدالباسط محمودپور - دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره،دانشگاه علامه طباطبایی

مقدمه:پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی روانی و خوش بینی نوجوانان معلول جسمی –حرکتی در شهر تهران انجام شده است. روش:طرح پژوهش از نوع شبه تجربی با گروه آزمایش،گواه و پیگیری می باشد.جامعه آماری شامل 20 نفر از نوجوانان پسر معلول جسمی –حرکتی بود که از لحاظ میزان خوش بینی و بهزیستی روانی دارای نمرات پایین بودند.این افراد به گونه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند.افراد گروه آزمایش،مداخلات 8 جلسه ای را به صورت گروهی دریافت و افراد گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند.به کمک ابزارهای پژوهش،فرم کوتاه مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف، 1989 و آزمون جهت گیری زندگی LOT از هر دو گروه پیش آزمون،پس آزمون به عمل آمد. از روش های آمار توصیفی و کواریانس جهت تجزیه و تحلیل اثربخشی استفاده شد. یافته ها :نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی روانی در پس آزمون اثر داشته است.همچنین این درمان میزان خوش بینی را نیز به طور معناداری افزایش داده است. نتیجه گیری:بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی که از ترکیب روانشناسی مثبت با رویکرد شناخت- رفتاری شکل گرفته است،بهزیستی روانی و خوش بینی نوجوانان دارای معلولیت جسمی –حرکتی را ارتقا می دهد.

گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی ؛بهزیستی روانی ؛خوش بینی