بررسی عملکرد پرواری سه توده نژادی بزهای تالی,رائینی و سیاه موئی

برای مطالعه عملکرد پرواری سه توده نژادی تالی ,رائینی و سیاه مویی در استان هرمزگان در آبان سال 1382 از هر توده نژادی 4 راس بزغاله نر بعد از مرحله شیر خوارگی در سن 4-3/5 ماهگی بطور تصادفی از گله های محلی انتخاب شدند . سپس تمام بزغاله ها ( 12 راس) بطور کاملاٌ تصادفی به باکسهای انفرادی به ابعاد 1/5 × 1/5 متر مربعی اختصاص داده شدند. طول مدت پرواربندی 100 روز بود که 15 روز اول به عنوان دوره عادت پذیری در نظر گرفته شد . در طول مدت اجرای طرح هر دو هفته یک بار وزن ک شی پس از 15 ساعت پرهیز غذایی بطور انفرادی صورت گرفت . براساس میانگین وزن هر گروه نژادی تنظیم جیره غذایی با ده درصد بالاترازتوصیه های NRC(1985) برای حالتی که دارای فعالیت عضلانی کم با 150-100 گرم اضافه وزن روزانه صورت گرفت .در پایان آزمایش از هر توده نژادی 2 راس ذبح گردید . نتایج حاصل ازآزمایش نشان داد که توده نژادی تالی با توجه به حساسیت فوق العاده آن به محیط بسته مناسب پرواربندی در شرایط آزمایش نمی باشد. وتوده نژادی سیاه مویی نسبت به دو توده نژادی دیگر برای پرواربندی در شرایط آزمایش ارجحیت دارد و بالاترین میزان افزایش وزن روزانه برای توده نژادی سیاه مویی برابر 19/72 ± 100/39 گرم بود . از نظر میزان ماده خشک مصرفی وضریب تبدیل غذایی اختلاف معنی داری بین سه توده نژادی مشاهده نشد (5%>P) . بازده لاشه گرم برای توده های نژادی تالی، رائینی و سیاه مویی به ترتیب برابر 58/±44/39 و 57/ ± 46/46 و 67 ± 48/53 بود که بین توده نژادی سیاه مویی با دو توده نژادی دیگر اختلاف خیلی معنی دار وجود داشت (1%>P) . از نظر مقدار چربی کل بدن بین سه توده بز مذکور اختلاف خیلی معنی داری مشاهده نشد. (1%>p) .

Keywords:

تالی , رائینی , سیاه مویی , عملکرد پرواری , بزغاله