محمدرضا بیرجندی - عضو هیات علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان

بمنظور بررسی و مقایسه توان پرواری بزغاله های بومی، پاکستانی و آمیخته بومی × پاکستانی منطقه بلوچستان تعداد 120 راس بزغاله در سه گروه نژادی بومی، پاکستانی و آمیخته ، در 4 گروه سنی 3 ،6، 9 و 12 ماهه در دو گروه جنسی نر و ماده در قالب یک آزمایش فاکتوریل و بصورت طرح بلوک کامل تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند . طول دوره پروار دامها 114 روز ( 14 روز عادت پذیری و 100 روز آزمایش اصلی ) در نظر گرفته شد . در پایان دوره آزمایش از هر تیمار سه رأس که به میانگین وزنی گروه نزدیکتر بودند، ذبح و تجزیه لاشه شدند . نتایج حاصله نشان داد که در بین نژادهای مختلف بزغاله های پاکستانی و بومی به ترتیب با 120/3 و 70 گرم، در بین گروههای مختلف سنی بزغاله های 12 ماهه و 3 ماهه به ترتیب با 110/3 و 40/5 گرم و بزغاله های نر و ماده به ترتیب با 100/4 و 71 گرم به ترتیب دارای بیشترین و کمترین افزایش وزن روزانه بوده اند و اختلاف بین میانگین افزایش وزن روزانه نژادهای مختلف، همچنین بین گروههای جنسی مختلف و بین گروه های سنی مختلف به استثنای گروه های سنی 9 ماهه و 12 ماهه معنی دار بود (0/01>P) . بازده لاشه گرم در دامهای مورد آزمایش از 44/3 درصد ( بزغاله های بومی 4 ماهه ) تا 48/8 درصد ( بزغاله های دو رگ ) متغیر بود . درصد چربی داخلی لاشه گرم نیز از 9/1 درصد ( بزغاله های نر بومی 3 ماهه ) تا 15 درصد ( بزغاله های 12 ماهه بومی ) متفاوت بود. با توجه به نتایج بدست آمده، بزغاله های دو رگ 9 ماهه دارای عملکرد پرواری بهترو تولید گوشت بیشتری بودند.

پرورش بز ، نژاد بومی ، دورگ ، پاکستانی ، خصوصیات پرواری ، خصوصیات لاشه