نظریه ها در ارجاع به معماری بومی

نظریه پردازی وجودی است که در جهان امروز احساس می شود اصولا نظریه را با آگاهی ها و نیازهای اشخاص گره می زنند نظریه تنها برای گسترش علم و اگاهی ایجاد نمی شود بلکه اصل آن برای آسایش و رفاهی است که آدمی به دنبال آن است هرچند معماری بومی در ذات خود با فقدان نظریه همراه است در معماری و به طور کلی زندگی بومی یک نقطه آغاز برای انسان دیده می شود که رویگرد علم گرا این رجوع به مبداء را برای ادامه راه تجربی بشر توصیه می کند رجوع به مبداء در نظریه سازی وسیله ای است برای گذاشتن از وضعیت موجود و تعیین مسیر جدید است و این دقیقا همان چیزی است که در نخستین ارجاع به معماری بومی رخ می دهد معماری فعالیتی هنرمندانه است و عواملی از انواع گوناگون را در شکل ترکیبی و یگانه وحدت می بخشد و به عنوان فعالیتی ترکیبی باید خودش را با شکل زندگی به عنوان یک تمامیت تطبیق دهد برای پیشرفت باید شالوده نظری تفکرمان را بهبود بخشیم نظریه ها به تکامل محیط فیزیکی همراه با محیط اجتماعی یعنی محیط اشکال با معنا کمک می کند فهمیدن یا تمرین کردن فعالیت ترکیبی در زمانی که بر تخصصی شدن تاکید زیادی می شود کار ساده ای نیست اما فعالیت های ترکیبی برای برقراری تاثیر متقابل انسان و توسعه ی فرهنگ ها ضروری است نظریه پردازی قضیه ای است که در دایره ی علم و آگاهی قرار می گیرد و امری درن علمی است و نسبت به واژه ها حساسیت خاصی دارد بدون شک در دیدگاه توسعه و پیشرفت علمی نظریه پردازی یک ضرورت است نظریه پردازی نیاز امروز جوامع بشری برای برون رفت از وضعیت فعلی است در این مقاله نظریه ها در ارتباط با معماری بومی مورد بررسی قرار گرفته است طراحی با استفاده از نظریه پردازی و درک الگوهای موجود در معماری امکان رسیدن به موفقیت را برای طراحی فراهم می آورد چرا که نتیجه تجربیات مردم در طول زمان می باشد

Keywords:

نظریه , معماری بومی , انسان , سنت , مدرنیسم