هانیه شامی زنجانی - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
مینو سیدطاهرالدینی - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

این مقاله توصیفی- تحلیلی است با هدف تعریف و آشنایی با هوش سازمانی و ابعاد آن، بعنوان یک پدیده نوظهور درسازمانهای امروزی. هوش سازمانیOI نه به عنوان یک ابزار، بلکه بعنوان یک دانش و رویکرد جدید، با قرار دادن قطعات دانش برای افراد مناسب، از تصمیم گیری پشتیبانی میکند و سبب میشود که سازمانها به صورت کاراتر و اثربخشتر عمل کنند. در واقع، هوش سازمانی مسیری است که باید سازمانها طی کنند تا به اهداف خود دست یابند. هوش سازمانی، با تمرکزبر درک دانش و یادگیری، موجب خلق سازمان هوشمند میشود؛ سازمانی که یاد میگیرد دانش را هوشمندانه مدیریت کند.یادگیری سازمانی جزء کلیدی هوش سازمانی است. برای اینکه هوش سازمانی افزایش یابد، سازمان باید قادر باشد که یاد بگیرد و خود را با شرایط جدید انطباق دهد. اما فقط با داشتن توانایی و قابلیت انطباق نمیتوان رشد هوش سازمانی را تضمینکرد. عوامل دیگری مانند برنامهریزی استراتژیک یا مدیریتکردن میان کارکنان، فرهنگ مشارکت، زیرساختهای مربوط به فناوریهای اطلاعات و ارتباطات که موجب حمایت ساختارهای شبکهای میشود، همچنین طراحی ساختارهای مسطح و شبکهای، اجزای اساسی و ضروری برای یادگیری سازمانی و هوش سازمانی است. میزان هوش سازمانی سازمانها، مانند انسانها، متغییر و متفاوت است. یعنی مجموعهای از عوامل درونی و بیرونی در بروز و رشد آن تاثیر میگذارند. برخی از سازمانها کند ذهن هستند، آنها حتی نمیتوانند سیگنالهای بسیار قوی تغییرات محیط خودرا تشخیص دهند و در پاسخ به این محرکها بسیار ناتوانند. این سازمانها به آرامی یاد میگیرند و بدون هیچگونه درک و بینش، اشتباهات قبلی خود را تکرار میکنند. لذا در نهایت، در صورتی که زمینه لازم برای ارتقای هوش سازمانها فراهمشود، سازمانهای ما با صرف انرژی و منابع کمتر اما با اقدامات هوشمندانه تحقق یافتن اهداف را تسریع و تسهیل میکنند،یعنی کارایی و اثربخشی یا بهرهوری آنها ارتقا مییابد. همچنین به دلیل افزایش قدرت سازگاری آنها با محیط و تاثیرگذاری بر محیط، دوام و بقای آنها نیز تضمین میشود.

هوش سازمانی، مولفههای هوش سازمانی،یادگیری سازمانی، سبک رهبری