بررسی تاثیر عامل نگاه به زمان در انتخاب سبک های مذاکره: مورد مطالعه تجار افغانی

هدف اصلی این پژوهش یافتن روش جدیدی برای تحلیل و انتخاب استراتژیهای مذاکره در رویدادهای تجاری با استفاده از مدل روانشناسی عامل نگاه به زمان 1 است. دنیای پیرامون ما آغشته به مسائل گوناگونی است که این مسائل ابعاد مختلف نیزدارند. انسان ها برای حل و فصل این مسائل و بعضا مشکلات دست به اقدامات مختلفی میزنند. انسان برای به دست آوردن درآمد به انجام کسب و کار میپردازد که به نوعی همان مذاکره است.مفهوم چشم انداز به زمان موضوع مهمی در روانشناسیاست و به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. چشم انداز به زمان اشاره به جهتگیری نگرش افراد نسبت بهگذشته،حال و آینده دارد. برای سنجش نوع نگاه به زمان از مفهوم مطرح شده توسط فیلیپ زیمباردو 2 استفاده شده است. در این تحقیق برای تایید پایایی پرسشنامه از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شده است. با توجه به روابط تجاری ایران با افغانستانو بازار مناسب افغانستان برای تاجران کشور های همسایه و منطقه، جامعه آماری آن شامل 33 نفر از تاجران افغانی میباشد. برای مدلیابی به روش حداقل مربعات جزئی 3 استفاده شده است در هریک از این مراحل نرمافزار اسمارت پی ای اس و معادلات ساختاری 4 استفاده شده است.با توجه به نتایج تحلیل عاملی 5 گویههای پرسشنامه همه گویهها دارای سطح معناداریمیباشند. با توجه به آزمون فرضیهها این تحقیق به این نتیجه رسید که نگاه گذشته نگر بیشتر ین تأثیر را بر سبک واقع گرایی دارد. همچنین تأثیر نگاه حال نگر بر سه نوع سبک تکلیفی، شهودی و واقع گرایی رد می شود و تنها بر انتخاب سبک تحلیلی تأثیر دارد. نکته جالب توجه در مورد این نگاه اثر منفی آن بر سبک واقع گرایی است. همچنین نگاه اینده نگر 6 نیز بیشترین تأثیر خود را بر سبک واقع گرایی و بعد از آن بر سبک تکلیفی دارد

Keywords:

نگاه به زمان , مذاکره , استراتژی , تاجر افغانی