احمدرضا وطن دوست - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، بجنورد، ایران

هدف از این مطالعه ، مقایسه تأثیر دو روش ریکاوری فعال و ریکاوری در آب و تاثیر آن بر عملکرد بی هوازی مردان جوان فوتبالیست شهرستان بجنورد است. بدین منظور تعداد 18 نفر از بازیکنان فوتبال تیم های استان خراسان شمالی با میانگین سنی 26/4± 2/45 سال ، قد177/1± 4/63 سانتیمتر ، وزن 73/5± 9/82 کیلوگرم به صورت هدفمند انتخاب شدند. بعد از اطلاع از روند پژوهش و تکمیل فرم رضایتنامه توسط هر آزمودنی ، اندازه گیریهای متغیرهای پژوهش در حالت استراحت ، جمع آوری شد. آزمودنیها در دو روز جداگانه با فاصله یک هفته در محل اجرای آزمون حضور یافتند. در هر جلسه آزمودنیها پس از اجرای پروتکل تمرین شبیه سازی شده تیمی، در یکی از روشهای ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آبهای گرم / سرد: 2 دقیقه شناوری در آب گرم C 38 و سپس2 دقیقه شناوری در آب سرد 15 درجه ، ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام ، 8 دقیقه راه رفتن و دویدن رفت و برگشتی و 4دقیقه حرکات کششی) ، بهطور تصادفی شرکت کردند. عملکرد بازیکنان یک و24 ساعت پس از فعالیت از طریق پرسشنامه درک کوفتگی ارزیابی گردید. همچنین جهت ارزیابی تأثیر روشهای ریکاوری بر عملکردهای بی هوازی (دوی سرعت 20متر، پرش عمودی و توان بی هوازی) 24 ساعت پس از تمرین، شاخصها اندازه گیری شدند. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها در مقاطع زمانی مختلف از روش تحلیل واریانس (برای اندازه های تکرارشونده) استفاده شد.(0.05>P )تحلیل داده ها حاکی از عدم تغییر معنادار بین میانگین عملکردهای بی-هوازی بازیکنان پس از دو روش ریکاوری بود .(0.05P)بر اساس نتایج این مطالعه مشخص شد روش ریکاوری در آب متضاد نسبت به ریکاوری فعال پس از تمرین میتواند باعث کاهش درک کوفتگی عضلانی شود

ریکاوری در آب، ریکاوری فعال، عملکرد بی هوازی