سونیا فرهادپور - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شمال، مازندران، ایران
محمدرضا اسماعیل زاده طلوعی - استادیار فیزیولوژی ورزشی، ، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شمال مازندران، ایران
سید امید عمادیان - دانشیار آسیب شناسی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ایران

هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر غلظت کورتیزول پلاسما، حداکثر اکسیژن مصرفی، درصد چربی بدن و شاخص توده بدن در دو نوبت صبح و عصر در زنان دارای اضافه وزن غیر فعال بود. در این مطالعه 36 زن دارای اضافه وزن غیر فعال با میانگین سن 3.05±29.71 سال و نمایه توده بدن 1.26±27.25کیلوگرم بر متر مربع به طور هدفمند به دو گروه تمرین( 10 نفر) و دو گروه کنترل( 8 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل 8 هفته تمرینات ایروبیک در دو زمان 8 صبح و 6 عصر بود که 3 روز در هفته و با شدت 60 درصد ضربان قلب بیشینه و مدت زمان 25 دقیقه در هفته اول آغاز و به شدت 85 درصد ضربان قلب بیشینه و مدت زمان 45 دقیقه در هفته آخر رسید. پیش و پس از مداخله تمرینی، خونگیری در شرایط 12 ساعت ناشتایی به منظور ارزیابی کورتیزول انجام شد. حداکثر اکسیژن مصرفی با استفاده از تست میدانی کوپر محاسبه شد. داده ها با استفاده از آزمون واریانس دو سویه در سطح معناداری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند. سطح اولیه کورتیزول در صبح (36.51%) بیشتر از عصر بود. در نتیجه 8 هفته تمرینات ایروبیک میزان سطوح کورتیزول پس از هر دو تمرین صبح و عصر به طور معناداری کاهش داشت . حداکثر اکسیزن مصرفی در تمرینات عصرگاهی افزایش معناداری داشت. درصد چربی بدن و شاخص توده بدن در هر دو زمان صبح و عصر کاهش معناداری داشت. (P<0.05 )با در نظر گرفتن سطح بالای کورتیزول پلاسما در صبح و افزایش معنادار VO2max در زمان عصر میتوان اینطور نتیجه گرفت که تمرینات هوازی در نوبت عصر کم خطر تر بوده و ایمنی بیشتری دارد

کورتیزول، تمرینات صبحگاهی، تمرینات عصرگاهی، ریتم شبانه روزی، ظرفیت هوازی