زهرا صمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه الزهرا(س)
فاطمه بهمنیاری - دکتری فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تهران
فاطمه ایوبی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه الزهرا(س)
اعظم رمضان خانی - کارشناس فیزیولوژی ورزش دانشگاه الزهرا

مقدمه:پژوهشها نشان داده اند که وزن بدن بر چگالی استخوان تاثیر میگذارد به طوری که افرادی که دارای توده بدنی پایینی هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان قرار دارند هدف از این مطالعه بررسی میزان رابطه چگالی استخوان با نمایه توده بدن زنان فعال و غیر فعال بالای 50 سال است.روش کار: تعداد 178 نفر مراجعه کننده به درمانگاه های واقع در منطقه 20 شهرداری استان تهران که به عنوان نمونه انتخاب شدند که در بین آنها 85نفر بطور منظم اما بدون هیچ نظارتی ورزش میکردند در واقع میتوان گفت فعال بودند. اطلاعات پزشکی افراد از قبیل تراکم استخوانی گردن استخوان ران ، ناحیه کمری ستون فقرات ، نمایه توده بدن (BMI)،قد ،وزن و سن آنها از پرونده پزشکی آنها استخراج شد. برای به دست آوردن طبیعی بودن داده ها از آزمون کلموگروف اسمیرنوف و برای سنجش تفاوت بین نمایه توده بدنی و تراکم استخوان از آزمون تی مستقل هم چنین برای سنجش چگالی استخوان از آزمون همبستگی پیرسون و اسپیرمن استفاده شد.یافته: ضریب همبستگی بین نمایه توده بدن و چگالی استخوان در گردن استخوان ران(NF BMD )و مهره های کمری (S BMD) در گروه فعال به ترتیب r=%48 ، r=%37و p<0/05 به دست آمد. این مقدار برای گروه غیر فعال به ترتیب r=%39 ، r=%36 و p<0/05بود. دررمورد تفاوت چگالی استخوان بین گروه فعال و غیرفعال نتایج به دست آمده برای گردن استخوان ران P=0/007 اما در خصوص مهره های کمری P=0/6 به دست آمد.نتیجه گیری: در همبستگی بین نمایه توده بدن و چگالی استخوان در گروه فعال وغیرفعال رابطه معنادار مشاهده شد.(P<0/05 )دررابطه با گردن استخوان ران تفاوت معناداری بین دوگروه فعال و غیر فعال مشاهده کردیم اما تفاوت معناداری در چگالی استخوان مهره های کمری در دوگروه مشاهده نشد. به طورکلی میتوان عنوان کرد، افرادی که زندگی فعالتری دارند از وضعیت تراکم استخوان بهتری برخوارند.

BMD،BMI،زنان بالای 50 سال، مسن، ورزش، تمرین بدنی، چگالی استخوان