حسین کریمی طرقبه - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی علوم و تحقیقات تهران
فاطمه فولادچی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی علوم و تحقیقات تهران
سمانه امیرخانلو - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی علوم و تحقیقات تهران

امروزه جهان بیمار است . فرآیندی که انسان در برخورد نسنجیده با کل محیط زیست ، آن را تشدید نموده است . از یک طرف با انواع فشارهای آلاینده بر اکوسیستم ، تب آن را بالا برده و امثال خشکسالی های پی در پی را ایجاد کرده و از طرف دیگر با برخورد نامهر بانانه و استفاده بیش از حد از منابع آن ، آنچنان آن را گریان کرده که سیلابهای عظیم را به راه انداخته است . بنابراین ، جغرافیا بر اساسرسالت دیرینه اش باید مقتدرانه و با تمام قوا درصدد آشتی پایدار و همه جانبه با آن برآید . زیرا در نحله فکری جدید جغرافیا ، که علم سازماندهی فضا است در راستای کاربرد ابزارهای دقیق به نظریه های همه جانبه ای تأکید دارد که انسان و محیط را نسبت به اینکهچگونه باید باشند نه اینکه چگونه هستند مورد پایش و ارزیابی قرار می دهند . یعنی بجای توزیع نابرابر منابع و انسان ها که ریشه در بی عدالتی های عمیق جهان کنونی ما دارد ، تعادل های راهبردی را جایگزین آن می نمایاند در این جستار ، سعی شده است که با مطالعه و تحلیل کیفی و با روش های اسنادی و کتابخانه ای ، دیدگاه ها و نظریه های مختلفی در راستای رابطه دو جانبه انسان بر اقلیم ، اقلیم بر انسان ، و رابطه انسان و محیط در برابر تغییرات محیطی به ویژه گرمایش زمین مورد مداقه قرار گیرد و سپس راهکارهای استراتژیک بلندمدت ، که همانا مدیریت یکپارچه و پایدار، برای رسیدن به توسعه انسانی در عرصه محیطی است را تبیین نماید .همچنین مشخص گردد که جغرافیا در تعامل انسان و محیط چگونه می تواند پارادایم سازگاری را بدون فشار بر محیط همراه با مدیریت، ظرفیت سازی، درون زا و توانمندسازی ایفا نماید

رسالت جغرافیا ، سازگاری محیطی ، پارادایم ، گرمایش زمین