بهار عقبایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده معماری،دانشگاه آزاد اسلامی قزوین
شیدا خوانساری - دکترای معماری، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد قزوین

فضاهای درمانی عمدتاً بر اساس استاندارهای کمی و برنامه ریزی های کالبدی طراحی می شوند و چندان که باید کیفیت و تأثیری روانی آنها مورد توجه قرار نمی گیرد. این امر در مورد بیمارانی که به علت طول درمان ( بیماران سرطانی و ... ) مدت بیشتری را در فضاهای درمانی حضور دارند ، اهمیت بیشتری پیدا می کند.البته عدم تأمین نیازهای روانی با فاکتورهای معماری نه تنها سبب ایجاد ناآرامی و یا اندوه در بیماران می شود ، بلکه بر همراهان آنها نیز تأثیر گذار است. این در حالتی است فضاهای معماری بر روح و آرامش و ذهن بیماران تأثیر دارد ، بنابراین مقاله حاضر در پی آن است که با بررسی عوامل مختلف کالبدی و زیبایی شناسانه معماری از قبیل نور، رنگ ، تزیینات، فضای سبز ... و مروری بر تئوری های مربوطه و مصادیق موجود در این زمینه عواملی را که تأثیر بیشتری دارند، را شناسایی کند تا شاید از این طریق بتوان به بهبود بیماران کمک کند. مراکز درمانی در سطوح مختلف از مطب پزشک تا بیمارستان تخصصی در تشخیص و درمان بیماری و حفظ و بازیابی سلامت جسمانی و روانی افراد یک جامعه و ایجاد توازن و تعادل جسمی دارای نقش عمده و حساس هستند.چنین به نظر می رسد با در نظر گرفتن ظرافت های خاصی هر طراحی این گونه مراکز بتوان محیطی رضایتبخش و خالی از اضطراب برای بیماران و همراهان آنان فراهم نمود. اما نتیجه اثر آن بر روی بیماران خصوصا بیماران خاص که باید به صورت ریتمیک به این مرکز مراجعه نمایند.

معماری، فضاهای درمانی، زیبایی شناسی، آرامش، بیماران