سعید مهدوی عمران - دانشیار مرکز تحقیقات بیماری های عفونی و گرمسیری، گروه انگل شناسی و قارچ شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل
مجتبی تقی زاده - دانشجوی Ph. Dقارچ شناسی گروه انگل شناسی و قارچ شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران
محمود حاجی احمدی - استادیار گروه آمار زیستی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل
فاطمه نظری - دانشجوی پزشکی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل

مقدمه: مخمرها به عنوان یک عامل مهم بیماری زای اندوژن در بیمارستان ها، از طریق وسایل و تجهیزات بیمارستانی و نیز از راه هوا قابل انتقال به بیماران بستری می باشد. با در نظر گرفتن نقش نور و میزان آن در کنترل رشد مخمرها، بررسی حاضر به تعیین وجود این دسته از قارچ ها و میزان نور این اماکن پرداخته است. مواد و روش ها: نمونه برداری از 6بخش مهم یکی از بیمارستان های بابل با دستگاه اندرسون صورت گرفت. پلیت ها به مدت حداکثر یک هفته در دمای اتاق نگهداری می شدند. پس از مشاهده رشد کلنی ها، آنها از نظر مورفولوژی ماکروسکوپی و میکروسکوپی بررسی می شدند. آزمایشات دیگر شامل ایجاد وزیکول ( کلامیدوکونیدی ) و نیز لوله زایا صورت گرفت. میزان نور این بخش ها نیز بر اساس روش استاندارد بر حساب لوکس اندازه گیری می شد. نتایج: در این بررسی 91کلنی مخمری رشد نمود که آلوده ترین بخش در این بررسی بخش 19 هماتولوژی در نوبت صبح بود ( % 52/63کل آلودگی ). هوای بخش جراحی نیز فاقد هرگونه مخمر در هر دو نوبت بوده است . پر نورترین قسمت، جراحی 4اتاق عمل با 884لوکس در نوبت صبح و 878لوکس در نوبت عصر بود. اتاق تمیز، ICU داخلی ( 8لوکس )، اتاق نوزادان بخش نوزادان ( 10لوکس ) هر دو در نوبت صبح و اتاق 13بخش ICUداخلی ( 14 لوکس) در عصر به ترتیب جزء تاریک ترین قسمت های بخش های مورد بررسی بودند. نتیجه گیری: با توجه نتایج بررسی حاضر اقدامات کنترلی برای کاهش میزان مخمرها می تواند در بهبود وضعیت سلامتی بیماران بستری با ارزش باشد.

مخمر، بیمارستان، هوا، بابل