طوبی میرزایی - کارشناسی ارشد زبان شناسی همگانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

شاید بتوان گفت که میان زبان شناسان، روان شناسان، فلاسفه و بسیاری از علمای رشته های دیگرپیچیده ترین وبحث انگیزترین سؤالی که مطرح است این است که کودک چگونه زبان مادری خود را در مدت زمانی کوتاه فرا می گیرد.مسئله بر سر این است که آیا زبان امری است یادگرفتنی؟ در همان مفهوم که شنا و رانندگی مهارت هایی از این قبیلیادگرفتنی هستند و یا برعکس، امری است ذاتی و فطری همان گونه که روی دو پا ایستادن و راه رفتن ما اموری ذاتی وفطری هستند؟ به بیان فنی تر، آیا زبان پدیده ای است اکتسابی یا پدیده ای است ویژه نوع انسان که در نتیجه تکامل در نوعانسان بوجود آمده است؟ نباید تصور کرد که جواب این سؤال ساده است، زیرا در همان نگاه اول، ما با ویژگی هایی برخوردمی کنیم که می تواند زبان را در هر یک از دو مقوله قرار دهد؛ مثلاً می بینیم که کودک انسان در هر اجتماعی که به دنیابیاید و در آن بزرگ شود، زبان همان اجتماع را یاد می گیرد و به کار می برد: بنابراین، می توان نتیجه گرفت که زبان هم،مثل بسیاری از پدیده های دیگر، امری است اجتماعی، و به این اعتبار اکتسابی؛ که کودک آن را از محیط و اطرافیان خودیاد می گیرد.

روان شناسی زبان، زبان شناسی، روان شناسی