تاثیر درک خطر در استفاده ازکمربندایمنی در رانندگان تهران

ایران یکی از کشورهای پرحادثه از نظر سوانح رانندگی است و استفاده از کمربندایمنی موثرترین وسیله درپیشگیری از شدت صدمه و مرگ و میر ناشی از حوادث جاده ای شناخته شده است. با وجود این بسیاری ازرانندگان در هنگام رانندگی کمربندایمنی خود را نمی بندند. برای ترغیب استفاده از کمربندایمنی تهیه پیامهای مناسب و مبتنی بر تئوریهای علمی از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از این مطالعه استفاده از مدل فرایندموازی توسعه یافته در تهیه برنامه آموزشی موثر جهت ارتقای استفاده از کمربندایمنی در رانندگان تهران است. پژوهش حاضر مطالعه نیمه تجربی است. جامعه پژوهش گروهی از رانندگان تهرانی بودند که به دلیل رانندگی بدوناستفاده از کمربندایمنی توسط پلیس متوقف شدند. انتخاب محل نمونه گیری و رانندگان شرکت کننده در مطالعه با روش تصادفی چند مرحله ای صورت گرفت. طراحی پیام و مداخله آموزشی بعد از تحلیل اطلاعات بدست آمده از پیش آزمون انجام گرفت از میان 209 راننده شرکت کنننده در مطالعه80/4 درصد مرد بودند و میانگین سن آنها 41 سال با انحراف معیار 1/3 بود. اندازه گیری مقیاس تشخیص رفتار مخاطره آمیز قبل از مداخله نشان داد که رانندگان در موقعیت کلی فرایند کنترل ترس قرار داشتند و به عبارت دیگر در سطح پایین تری از کارآمدی درک شده نسبت به تهدید درک شده قرار داشتند. همچنین نتایج آنالیز رگرسیون چندگانه قبل از مداخله نشان داد که حساسیت درک شده و خود کارآمدی درک شده استفاده از کمربندایمنی را پیشگویی می کند P< و 0.05 R2=0/38 پس از مداخله آموزشی شرکت کنندگان در فرایند کنترل خطر و در موقعیت اتخاذ رفتار محافظتی قرار گرفتند. همچنین مقایسه خودگزارشی استفاده همیشگی ازکمربندایمنی در قبل و بعد از مداخله 24 % افزایش نشان داد. یافته های این پژوهش توصیه می کند که جهت ارتقای استفاده از کمربندایمنی، به پیامهای با محتوی کارآمدی بالا تمرکز بیشتری شود

Keywords:

حوادث ترافیکی , کمربند ایمنی , تهدید درک شده , کارآمدی درک شده