مدلسازی دسترسی زمینی فرودگاه با استفاده از GIS مطالعه موردی فرودگاه رشت

دسترسی حمل و نقل به فرودگاه ها یکی از مسائل مهم در ساختار شبکه حمل و نقل هوایی است که عدم توجه به آن می تواند باعث تحمیل هزینه های گزاف به این صنعت شود. برای سنجش دسترسی فرودگاه به یک معیارمناسب نیاز است. معیار های معمول غالبا بر روی ایجاد شاخص های مسافت و زمان سفر تکیه دارند و کمتر به ادراک مسافران از دسترسی و تفاوت های فردی آن ها و ویژگی های منطقه ای توجه دارند. هدف این تحقیق ایجاد یک مدل سنجش دسترسی با در نظر گرفتن هر دو دسته پارامترهای فردی (مانند سن، جنسیت، دسترسی به مدهای حمل و نقل و ...) و ویژگی های منطقه ای (مانند ایمنی دسترسی، فراهم بودن حمل و نقل عمومی و ...)است. داده های مورد نیاز از طریق پرسشنامه نظر پرسی و منابع کمکی (مانند ادارات مربوطه، سایت های اینترنتی و داده های سرشماری نفوس و مسکن) و با کمک گرفتن از روش هایGIS جمع آوری و یکپارچه شدند. به منظور ایجاد ارتباط بین ادراک کاربران و پارامترهای موثر بر دسترسی مدل رگرسیون خطی چند سطحی با اثر ثابت به کارگرفته شد. نتایج نشان داد که مسافت و زمان سفر با اتومبیل و ایمنی دسترسی بیشترین تاثیر را بر ادراک مسافران می گذارند. در نهایت نتایج بر حسب جمعیت منطقه کالیبره شده و این امتیاز به عنوان معیار سنجش دسترسی فرودگاه معرفی شد.

Keywords:

دسترسی زمینی , دسترسی فضایی , دسترسی فرودگاه , مدل آماری , GIS