ارزیابی عدالت اجتماعی در سیستم اتوبوسرانی شهری مطالعه موردی : سیستم اتوبوسرانی شهر تهران

در چند دهه اخیر و با افزایش جمعیت شهرنشین در جهان، یکی از چالش های اصلی دولت ها و مدیریت شهری مقابله با بحث عدم برقراری عدالت اجتماعی است. در این راستا مطالعات نشان می دهد که سیستم حمل و نقل کارادر تامین عادلانه دسترسی به فرصت ها برای کلیه ساکنین شهر، نقشی اساسی ایفا می نماید. بر این اساس و با توجه به آنکه سیستم اتوبوسرانی شهر تهران بیشترین سهم را در جابجایی روزانه شهروندان دارا می باشد، در این پژوهشو پس از شناسایی گروه های اجتماعی آسیب پذیر در استفاده از سیستم حمل و نقل همگانی و همچنین تعیین برخی شاخص های ارزیابی عدالت اجتماعی در این سیستم، با استفاده از نرم افزارGIS و تهیه بانک اطلاعاتی مورد نیازشاخص های یاد شده تحلیل و مشخص گردید که گروه های هدف ساکن در نواحی و مناطقی غیر از محدوده مرکزیشهر تهران پتانسیل کمتری در استفاده مناسب از سیستم حمل و نقل اتوبوسرانی شهر تهران در مقایسه با گروه های هدف ساکن در محدوده مرکزی شهر دارا هستند که این مطلب برای گروه های هدف ساکن در مناطق 4 (نواحی شرقی5و18و20و21و22 نمود بیشتری دارد و به عبارت دیگر بحث عدالت اجتماعی در سیستم اتوبوسرانی شهر تهران به میزان قابل توجهی برقرار نمی باشد

Keywords:

عدالت اجتماعی , سیستم اتوبوسرانی , دسترسی و یکپارچگی