محمدمهدی طهوری نیا - کارشناس ارشد مهندسی عمران- گرایش برنامه ریزی حمل و نقل، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران
افشین شریعت مهیمنی - دکتری برنامه ریزی حمل و نقل، عضو هیئت علمی گروه مهندسی عمران دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران
زینب لطفعلیزاده - لیسانس ریاضات محض، دانشگاه فردوسی مشهد

حمل و نقل پایدار و در دسترس یکی از شاخصه های توسعه سطح رفاه و ایمنی جامعه در کشورهای پیشرفته میباشد، لذا پیشبرد و بهینه سازی حمل نقل همگانی می تواند یکی از مسیرهای رشد و ترقی محسوب گردد. در اینمقاله مدلی دوسطحی برای بهینه سازی مکان ایستگاه های حمل و نقل همگانی بعنوان تغذیه کننده خط ریلی ارائه شده است. ابتدا طراحی شبکه ی تغذیه کننده چند طریقه ای انجام می شود سپس برای هر ناحیه ی ترافیکیمکانیابی ایستگاه مربوط به هر طریقه صورت می پذیرد. شاخصهای قابل سنجش در سطح دوم مدل هزینه ی زمان پیاده روی مسافر و امکانپذیری اجرای ایستگاه می باشد. مدل ریاضیاتی ارائه شده در جهت کمینه کردن هزینههای مسافر، بهره بردار و اجتماع است. برای نمایش و مقایسه ی نتایج از یک مثال حقیقی، اطلاعات شبکه ی حمل و نقل همگانی شهر مشهد، استفاده شده. نتایج نشان می دهد هزینه استفاده کننده حساسیت بیشتری نسبت به زمان پیاده روی تا سرفاصله حمل و نقل همگانی دارد. همچنین استفاده از شاخص امکانپذیری در مدل ریاضیاتی با توجه به پراکندگی آماری باعث اریب شدن نتایج حاصله می گردد.

حمل و نقل همگانی، تغذیه کننده چند طریقه ای، مکانیابی ایستگاه، بهینه سازی، الگوریتم مورچگان