بررسی متغیرهای موثر بر میزان پیاده روی استفاده کنندگان از سواری شخصی در سیاست قیمت گذاری ورودی به محدوده مرکزی شهر اصفهان

پیاده روی بخشی از حمل و نقل فعال است که امروزه بر اثر توسعه شهرها و نیز گسترش استفاده از وسا یل نقلیه موتوری مورد کم توجهی قرار گرفتهاست؛ از این رو تلاش های زیادی در راستای بهبود شرایط پیاده روی در شهرهایجهان در حال انجام است. در این پژوهش، اثر سیاست اخذ هزینه ورود به محدوده طرح ترافیک ، بر میزان پیاده روی استفاده کنندگان از خودروی سواری شخصی، در سفرهای با هدف کاری در شهر اصفهان، با استفاده ازمدل های بقا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. بر این اساس با تمرکز بر متغیرهای سفر و متغیرهای اقتصادی- اجتماعی از طریق آنالیز کاپلان-مایر، لزوم حضور و یا عدم حضور متغیرها در مدل نهایی تحلیل و سرانجام مدلخطر نهایی میزان فاصله پیاده روی ارایه گردیده است . در این مطالعه، متغیرهای سن و جنسیت از متغیرهایاقتصادی-اجتماعی و نیز متغیرهای زمان سفر با وسیله نقلیه شخصی از مبدا تا مقصد و تعداد سفرهای داخلمحدوده طرح ترافیک از متغیرهای سفر در مدل خطر نهایی میزان فاصله پیاده روی معنادار شده و از طریق آنها منحنی بقای تجمعی بر اساس فاصله پیاده روی رسم شده که در آن میتوان احتمال بقای پیاده روی در فواصل مختلف را برآورد نمود. این مطالعه نشان می دهد که فاصله 1200 متر پیاده روی، معرف شاخصی برای آستانه پیادهروی در حضور این سیاست است. بدین معنی که برای فاصله پیاده روی بیش تر از این عدد ، احتمال اندکی اختصاص یافته است.

Keywords:

استفاده کنندگان از سواری شخصی , پیاده روی , سیاست های مدیریتی حمل و نقل , مدل بقا , اصفهان