سیدمرتضی ضیایی - دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بین الملل، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد
سمیه غفاری - دانشجوی کارشناسی حقوق، دانشگاه پیام نور قم
سارا غفاری - دانشجوی کارشناسی روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد کاشمر
مجید نصیری نصب - دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بین الملل، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد

اکثر متفکران و صاحبنظران مسائل اجتماعی در جهان امروز معتقدند، مهمترین عامل مؤثر درتوسعهیافتگی یا عقبماندگی هر جامعه، نیروی انسانی آن است. نیروی انسانی متشکل از مردان وزنانی است که با به خدمت گرفتن امکانات طبیعی یا سرمایههای مالی در زمینههای مختلف به تلاش و تکاپو میپردازند . در کشور ما در دوران پهلوی و قبلتر از آن، زنان جایگاهی در عرصهی سیاسیو اجرایی کشور نداشتند. اولین حضور زنان پس از پیروزی انقلاب در عرصهی سیاست، در مجلس شورای اسلامی بروز و ظهور یافت. همچنین در دهههای اخیر ترکیب جنسی اعضای شوراهای شهر وروستا در سراسر کشور نشان میدهد که این شوراها زمینهی مشارکت فعال زنان را در رقابت پویا با مردان فراهم کردهاند. شمار زنانی که در این شوراها فعالند، بیانگر ایجاد زمینهی فعالیت سیاسی برایزنان است. بدین ترتیب در مقاله حاضر به دنبال پاسخگویی به این سؤال هستیم که، عرصهی فعالیت سیاسی زنان در دوران جمهوری اسلامی ایران چگونه بوده است؟ فرضیهای که برای پاسخگویی بهاین سؤال مطرح و در این پژوهش به اثبات آن میپردازیم این است که، هر چه از زمان انقلاب به سمت جلوتر میآییم نقش زنان در عرصهی سیاسی کشور پررنگتر و جدیتر میشود.

جمهوری اسلامی ایران، مشارکت سیاسی، نقش زنان