انتقال مدیریت آبیاری شبکه آبیاری آیدوغموش، گامهای پیشین و راه های پایدار سازی

با وجود گسترش و توسعه شبکه های آبیاری و زهکشی در سطح جهان طی سالهای 1950 تا سال 1980 تامین هزینه های جاری سالانه شبکه های آبیاری، با جمع آوری آبب ها از جمله چالشهای پیشروی اغلب دولتها بوده است. دولتها با وجود سرمایه گذاری های زیاد برای اجرا و ساخت شبکه، توان بهره برداری و نگهداری از شبکه ها را به دلایلی از قبیل تشکیلات اداری عریض و طویل و دارای بوروکراسی و نبود حس تعلق پذیری عوامل اجرایی با تاسیسات احداث شده نداشته اند. استهلاک سریع تاسیسات زیربنایی، فرسودگی اراضی، افت کیفیت شبکه های آبیاری، توزیع نامناسب و اتلاف شدید منابع آب، از شاخص های فرآیند مدیریت دولتی بوده است. از اینرو و به تبع کاهش منابع مالی و آبی مجموعه تلاش هایی برای انتقال و واگذاری تاسیسات به صاحبان حقیقی آن در کشورهای مختلف جهان صورت پذیرفته است. کاهش هزینه ها، افزایش حس تعلق در عوامل اجرایی بهره برداری و نگهداری، افزایش بازدهی و عمر مفید شبکه از مهمترین دلایل واگذاری و انتقال مدیریت شبکه می باشد. انتقال مدیریت آبیاری در شبکه آیدوغموش به رغم پیچیدگی های اجتماعی در مناسبات اجتماعی منطقه و همچنین وجود مسائل و مشکلات خاص در منطقه دستاوردی قابل توجه است. لیکن پایداری تشکیلات بهره برداری نوپا در گرو حمایت های ارگان های ذی مدخل، استفاده از سایر ظرفیتهای اقتصادی و همچنین پایش و هم پایی در نهادینه سازی الگوی مدیریت مشارکتی در منطقه می باشد.